Mijn bevallingsverhaal | Een spoedkeizersnede

Tijdens mijn zwangerschap heb ik zoveel bevallingsverhalen gelezen. Nu is het mijn beurt om mijn bevallingsverhaal te vertellen. Het is misschien niet aan te raden om dit te lezen als je bijna moet bevallen, ik wil namelijk niemand bang maken. Iedereen heeft een eigen verhaal en jammer genoeg gaat het niet altijd zoals je gehoopt had. Toen mijn bericht online ging over mijn geboorteplan, hoorde ik van alle kanten dat je een bevalling niet kan voorspellen en dat het nooit gaat zoals je zelf wil. Natuurlijk hou je daar wel rekening mee, maar nooit had ik gedacht dat het zo anders kon gaan. Ik ga het vooral hebben over het verloop van mijn bevalling. Ik kan nog niet goed verwoorden hoe ik mij emotioneel voelde bij alles. Elke keer als ik het verhaal doe, word ik best emotioneel. Het heeft nog niet helemaal een plaats, maar dit bericht is een begin. Ik vertel je over mijn spoedkeizersnede.

Een spoedkeizersnede

Woensdag

We hadden een afspraak met de gynaecoloog om alles eens na te kijken en een eventuele inleiding af te spreken. Op dat moment was ik nog maar twee dagen overtijd. Na inwendig onderzoek bleek dat ik nog geen ontsluiting had. Ze schatte Ellie op dat moment al 4kg. In overleg met de gynaecoloog werd beslist dat ik ging worden ingeleid. Ik kon kiezen tussen ‘morgen’ of ‘volgende week’. Aangezien de kans klein was dat de bevalling vanzelf ging beginnen kozen we voor ‘morgen’. Ellie was in een week tijd 250 gr bijgekomen en ik zag het ook niet zitten om de week daarop te bevallen van een baby van 4,250gr. Fysiek had ik het ook helemaal gehad.

Donderdag

We hielden de inleiding geheim en gingen vol zenuwen om 19u naar het ziekenhuis. Op zo’n moment kan een dag heel lang duren. Je denkt ook heel de dag: ‘laatste ontbijt thuis zonder baby’, ‘laatste keer een douche zonder baby’, ‘laatste autorit zonde baby’,….
Aangekomen in het ziekenhuis duurde het even voordat we ingeschreven waren, want het systeem lag plat. Alles werd ouderwets opgeschreven. Aangekomen op onze kamer vertelden ze ons dat ze de ballon gingen plaatsen rond 22u. Om 23u hadden we nog altijd niemand gezien en belden dan maar even de vroedvrouw. Dit was een totaal andere vrouw dan we eerder zagen (nieuwe shift) en die vertelde ons dat de inleiding gepland stond voor de volgende ochtend 7u. Wij vielen compleet uit de lucht en hadden dan liever nog een nachtje lekker thuis geslapen. Omdat het systeem er nog steeds uitlag konden ze de inleiding niet doen, omdat er altijd complicaties kunnen optreden en ze konden niet aan mijn gegevens. Vol adrenaline gingen we dan maar proberen te slapen.

Vrijdagvoormiddag

Om 6.30u kwamen ze ons wekken om te melden dat we om 7 u naar de arbeidskamer mochten komen. Ik nam nog eerst een douche en gingen dan richting de arbeidskamer. De inleiding begon met het plaatsen van een “ballonnetje” dat ze opblazen met water. Dat wekt weeën op en helpt je lichaam ontsluiting te maken. Het plaatsen van de ballon was helemaal niet pijnlijk, eerder wat vervelend. Je hebt het gevoel dat je een volle blaas hebt. Ik moest ook aan de monitor en kon dus niet echt bewegen.

Om 8.30u hebben ze hormonen in de ballon gespoten. Dit komt dan terecht bij de baarmoedermond en helpt ook weer met ontsluiting. Ik moest op dat moment nog een half uurtje aan de monitor om te zien hoe Ellie reageerde op die hormonen. Al snel voelde ik me oncomfortabel, en had heel de tijd het gevoel dat ik moest wandelen. Ik had hevige rugweeën die geen pauze namen en kon geen onderscheid maken tussen het begin en het einde van een wee. Elke minuut was het aftellen om te kunnen wandelen en in bad te kunnen, maar na da halfuurtje mocht ik eindelijk in bad. Meteen had ik het gevoel dat mijn rugweeën draagbaar werden. Doordat die rugweeën minder voelbaar waren, kon ik ook ineens mijn buikweeën voelen. Die voelde ik wel beginnen en eindigen. Ik kon ze best goed opvangen en wegpuffen. Na een kwartiertje in bad namen de rugweeën het terug over en ik was snel op. Mijn lichaam had geen seconde rust meer.

Om 11.30u wilde ik weten hoeveel ontsluiting ik had. Bleek ik maar 1 cm ontsluiting te hebben. Had ik daarvoor zolang gewerkt. Dan heb ik de vroedvrouw om een epidurale gevraagd. Hetgeen wat ik eigenlijk helemaal niet wilde. Maar na vier uur weeën aan één stuk was mijn lichaam helemaal op. De eerste hindernis voor mij was het steken van de baxter. Gelukkig was het een hele lieve vroedvrouw en had ik het vriendje naast mij. Dit moment vroeg om een foto.

Om 12 uur kwam de anesthesist binnen. Doodsbang voor de naald ging ik flink krom zitten voor de epidurale. Na 10 keer prikken (!) vond ze nog altijd geen plek om de epidurale te steken. Ik moet erbij zeggen dat het niet alleen pijnlijk is om telkens een prik te krijgen, het is ook heel pijnlijk om zo lang krom te zitten terwijl je weeën hebt. Je had het gezicht van het vriendje moeten zien telkens ze de naald eruit haalden en terug erin staken. Na een tijdje proberen werd een ervaren collega gebeld. Zij slaagde er na 5 pogingen in om een correcte plek te vinden. Een uur later zat de epidurale er eindelijk in. Op dat moment had ik het gevoel dat mijn tranen op waren. Blijkbaar staan mijn wervels niet helemaal recht en konden ze daarom moeilijker prikken. Bij een volgende epidurale zouden ze die moeten prikken met de hulp van een echo om meteen een goede plek te vinden.

Een foto van de plek waar ze prikten voor de epidurale (nog steeds een gevoelige blauwe plek)

Vrijdagnamiddag

Om 14.30u kwamen ze controleren of er al vooruitgang was. Op dat moment had ik 2 cm ontsluiting en hebben ze besloten om nog een keer hormonen in de ballon te spuiten. Op dat moment had ik het al helemaal gehad met al die onderzoeken daar beneden en het gepruts aan mijn lijf. Hier werd al duidelijk dat de epidurale niet optimaal werkte. Ik voelde aan de linkerkant best nog wat weeën. Ze wilden een katheder plaatsen, maar ik had ook nog volledige controle over mijn blaas. Ik voelde als ik moest plassen en kon ook gecontroleerd plassen. Best gênant om in een bedpan te plassen wanneer je vriend en een vroedvrouw staan te kijken. Heel gek hoe snel gêne de deur uit is als je aan het bevallen bent.

Om 17.15u een nieuwe controle. 2,5 cm ontsluiting. Normaal mag een ballon weg als je 3 cm ontsluiting hebt. Ze braken mijn vliezen en plaatste een hartslagsensor op haar hoofdje. De registratie via de gewone monitor viel af en toe weg en ze wilden toch een duidelijk beeld van haar hartslag.

Een uurtje later, rond 18.15u had ik 4 cm ontsluiting. De weeën kwamen niet regelmatig en hevig genoeg en ik kreeg toen weeënopwekkers. Ondertussen had ik zoveel aan mijn lijf hangen. Een echte vuurdoop voor mij.

om 20.30u had ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting en werden de weeënopwekkers hoger gezet.

Om 21.30u, nog steeds maar 4 cm ontsluiting en kreeg ik inwendig een weeënsensor. De monitor registreerde de weeën niet optimaal. Op dat moment zagen wij ook de hartslag van ons meisje omhoog gaan. Het was nog niet onrustwekkend, maar toch eng als de machine om de haverklap een alarm geeft.

Om 23 u werd na de controle beslist om een keizersnede te doen. Nog steeds maar 4 cm ontsluiting en de hartslag van Ellie ging niet meer omlaag. Ik kreeg het wat benauwd en panikeerde lichtjes. Ik had zoveel vragen en wist ook helemaal niet wat er stond te gebeuren. Hier had ik helemaal niets over gelezen. Ik was enorm teleurgesteld. Al dat gepor, gepruts en draadjes voor niets. Binnen het kwartier lag ik klaar op de tafel. Onderweg natuurlijk tranen met tuiten. Hier begint mijn nachtmerrie. Niet de bevalling die ik had gehoopt.

Bevalling – spoedkeizersnede

Voor ze beginnen snijden, controleren ze met een koud watje of je overal wel gevoelloos bent. Alles leek in orde, ik voelde niets van onder mijn borsten tot aan mijn tenen. Een verpleger of dokter wilde een katheter plaatsen in mijn blaas en ik voelde haar me aanraken. Ik liet duidelijk weten wat ik nog voelde. Eerst werd ik wat gekalmeerd met de woorden: ‘Iedereen denkt wat te voelen, maar dat is gewoon de gedachte dat ze aan je komen’. Tijdens poging twee riep ik heel luid dat ik echt wel wat voelde. Toen kreeg ik wat verdoving bij. Bij poging drie lieten ze mij gewoon geen keuze en ging de katheter naar binnen terwijl ik lag te gillen van de pijn. Het was duidelijk dat de dokters niet helemaal begrepen waarom ik nog iets voelde. Ik heb zelfs het gevoel gehad dat ze me niet geloofden. Na fluisterend overleg werd er nog iets bijgespoten en tien minuten gewacht. Na dat moment mocht het vriendje binnen en begonnen ze met snijden. Eerst voelde ik totaal niets, tot ze aan de onderste laag kwamen. Ik gilde de boel bij elkaar. Ik voelde alles wat er daar gebeurde. Ter hoogte van mijn blaas had ik nog gevoel. Ellie was er heel snel uit, om 23.50u. Ellie en haar papa verdwenen naar de verwarmde kamer ernaast. Tijdens het verwijderen van de placenta en de uitzuigen van de baarmoeder heb ik liggen gillen, huilen en brullen. Voor het vriendje ook geen fijne ervaring met een deur tussen ons in. Hij wist totaal niet wat er aan de hand was. Ze lieten Ellie snel nog even zien en dan vertrok ze met papa richting onze kamer. Ze hebben mij op dat moment nog iets gegeven waardoor ik heel slaperig werd. Ik voelde nog steeds heel veel, maar ik kon me amper wakker houden. Ze vertelden me toen dat Ellie nooit door mijn bekken had gepast, dus het zou sowieso een keizersnede zijn geweest. Ergens een opluchting dat ik niet had gefaald of de verkeerde keuze had gemaakt met de inleiding.

Nadat ze me helemaal hadden dichtgenaaid vertelden ze me dat het normaal een uurtje duurt voordat je naar je kamer mag omdat je je benen moet kunnen bewegen. Ik kon mijn benen meteen daar op die tafel omhoog houden. Geluk bij een ongeluk betekende dit dat ik meteen naar Ellie mocht boven. Toen ik boven kwam zat het vriendje lijkbleek op de bank met Ellie. Hij had daar een uur onzeker zitten wachten, niet wetende wanneer ik zou terug komen.

Zaterdag

Kleine Ellie had me nodig. Ze had eten nodig. Tegen 1 u zaten we alleen op de kamer met ons drietjes te genieten van elkaar. Ook het eerste moment dat ik Ellie langer dan 2 seconden zag en haar kon vast nemen. Gelukkig ging de borstvoeding zonder problemen. Er zijn heel veel momenten die ik me niet zo goed herinner. Ik ben dan ook het vriendje heel dankbaar dat hij veel foto’s heeft genomen.

Het herstel van deze bevalling is een heel ander verhaal. We zijn nu drie weken verder en ik kan nog niet staan of wandelen zoals vroeger. Het is op elk moment luisteren naar mijn lichaam, maar het gaat elke dag beter en beter.

X Jess

Jammer genoeg ging het de tweede keer niet zoveel beter.