Op vrijdag deel ik met jullie enkele verhalen van vrouwen die graag willen vertellen over een taboe. Waarom deel ik deze verhalen? Zodat we elkaar kunnen helpen. Zodat we niet het gevoel hebben dat we er alleen voor staan. Deze vrijdag gaat het over abortus. 

abortus

Abortus

Als je abortus typt in Google, is de meest gestelde vraag: ‘ Tot hoeveel weken je een abortus kan doen’. Dit verschilt tussen België en Nederland. Een abortus kan bij ons in België tot 14 weken. In Nederland kan dit tot 24 weken, al houden artsen het meestal bij 22 weken. De abortuscijfers in beide landen zijn wel bij de laagste in Europa.

Waarom is abortus nog steeds zo’n taboe? Alle mama’s die vandaag hun verhaal doen wensten anoniem te blijven. En allemaal waren ze het erover eens dat niemand hen zou begrijpen.

Waarom abortus?

Soms is een zwangerschap niet gepland, niet gewenst of gaat er iets mis. Sommige vrouwen kiezen er dan voor om een abortus te plegen. De reden hiervoor kan enorm verschillen. De keuze voor abortus is absoluut niet de gemakkelijkste. Deze vrouwen hebben er één achter de rug en willen jullie graag vertellen waarom en hoe ze zich daarbij voelen.

Anoniem, 23j:

Ik heb een hele tijd geleden een leuke jongen ontmoet, Freek. We hadden het gezellig samen en waren het er ook over eens dat we van die gezellige momenten moesten genieten. We waren ongeveer 3 maanden aan het daten toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik was toen aan de pil en dacht goed beschermd te zijn, maar toen ik last begon te krijgen van allerhande kwaaltjes (veel honger, m’n borsten groeiden opeens enorm en werden pijnlijk, last van misselijkheid) besloot ik eens een test te doen. Positief. Ik raakte compleet in paniek. Ik woonde in m’n eentje in een klein appartement, dat zou geen goed thuis zijn voor een kleintje. Op m’n eentje verdiende ik ook niet genoeg om ons beiden te kunnen onderhouden, ook al hadden we het toen gezellig.

Freek was er in mijn ogen op dat moment nog niet klaar voor om vader te worden. Ik zag op dat moment maar één uitweg. Ik besloot dat het niet eerlijk zou zijn om het kindje te houden omdat ik hem niet kon bieden wat hij verdient, dus zou het een abortus moeten worden. Ook al had ik de keuze voor een abortus voor mijzelf al gemaakt, toch wilde ik Freek inlichten over waar we in beland waren. Hij was net zo erg geschrokken als ik en nadat ik hem had gebeld om te vertellen dat ik zwanger was heb ik hem een aantal dagen niet gesproken. Dat was erg pijnlijk voor mij omdat ik wel de behoefte had om er met iemand over te praten.

Als je als vrouw zijnde de keuze maakt om een abortus te laten plegen voelt dat toch alsof je een zonde begaat. Je weet dat veel mensen je zullen veroordelen om zo’n keuze ook al sta je zelf achter je besluit. Daarom vond ik het lastig om iemand in vertrouwen te nemen. Ik wilde geen vooroordelen.

Uiteindelijk heb ik het mijn zus verteld en zij heeft mij enorm kunnen steunen in deze tijd. In de dagen radiostilte die er volgden heb ik het traject om abortus te laten plegen in gang gezet. Langs de huisarts voor een doorverwijzing naar een kliniek, een kliniek opgezocht die makkelijk bereikbaar was en daar een afspraak gemaakt voor een intake.

Toen ik Freek na een aantal dagen weer sprak en hij ook het één en ander op een rijtje had kunnen zetten heeft hij gezegd mij wel bij te willen staan in dit hele gebeuren en als ik dat wilde dat hij dan ook mee wilde naar de kliniek. Daar heb ik hem voor bedankt, ik vond het fijner om in m’n eentje te gaan.

Op de dag van de intake zat ik in m’n eentje met klamme handjes in de wachtkamer. Er zat nog een stel en ook een andere jongedame, volgens mij in het gezelschap van haar ouders. Aan de ene kant was het super ongemakkelijk, want je weet wat die mensen daar komen doen. Aan de andere kant bood het ook een soort geruststelling dat wij allemaal vrouwen waren die besloten hadden dat dit onze oplossing was en elkaar niet veroordeelden.

Er kwam een oudere dame in een witte jas de wachtkamer in gelopen die mij riep. Gelukkig was de dame in kwestie heel vriendelijk, ik voelde me niet veroordeeld toen ik mijn verhaal deed en ze gaf mij het gevoel dat in mijn situatie dit inderdaad een verstandige keuze was. Toen het administratieve gedeelte achter de rug was wilde ze een echo maken om te kijken hoe ver ik was. Omdat ik door mijn pil eigenlijk geen cyclus had (ik slikte hem door) had ik geen idee hoe lang ik al zwanger zou zijn. Ze smeerde m’n buik in met koude gel en zette het echo apparaat er op. Op haar scherm zag ik iets verschijnen wat nog het meeste weg had van een tuinboon. “Dat is het vruchtje” zei ze, terwijl ze geconcentreerd een aantal knoppen in drukte op haar computer “en te zien aan de grootte ben je nu 5 weken ver”. Dat betekende dat ik de keuze had tussen curettage (het weg laten “zuigen” door een arts) of de abortus pil. De abortus pil breng je vaginaal in, terwijl je zelf gewoon thuis bent, en die zorgt er voor dat je baarmoeder gaat samentrekken waardoor alles door je lichaam zelf wordt afgebroken en afgestoten. Die laatste optie vond ik het prettigst klinken omdat ik niet zo veel voelde voor een opname. Met de nodige informatie folders, medicijnen, bijsluiters en een zwangerschapstest voor naderhand, heb ik de kliniek toen weer verlaten.

Er was mij verteld dat ik de pil niet in mocht brengen als ik alleen was omdat je er je flink ziek en ongemakkelijk van kunt gaan voelen. Dan is het prettig als er iemand in de buurt is. Mijn zus woonde toen niet in de buurt en de enige die verder nog van dit geheim af wist was Freek. Dus heb ik Freek een berichtje gestuurd, uitgelegd wat er ging gebeuren en hem gevraagd of hij er bij wilde zijn. Dat vond hij gelukkig geen probleem en we plande een datum dat hij thuis was en ik ook twee dagen achter elkaar niet hoefde te werken.

De dag was aangebroken, ik heb de pillen ingebracht en ben op de bank gaan liggen, omringd door handdoeken, om het allemaal te ondergaan. Na 2 uur begon m’n baarmoeder te reageren en werd alles inderdaad afgestoten. Het voelde alsof ik ontzettend ongesteld was, behoorlijke krampen maar met een warme kruik en een paar paracetamol gelukkig wel dragelijk. Freek had gezorgd voor allerlei makkelijk verteerbaar eten in huis en tegen het einde van de dag, toen de kamp weer minder werd, voelde ik mij al een stuk opgeknapt.

Na die dag heb ik Freek sporadisch nog gesproken maar ik heb hem niet meer gezien. Ik heb hem 2 weken na de abortus een foto gestuurd van de negatieve zwangerschapstest om hem te laten weten dat het “gelukt was”. Daarna heb ik hem niet meer gesproken. Dit was voor ons beide te heftig geweest om overheen te stappen en weer gezellig verder te daten.

Na de abortus heb ik wel nog veel schuldgevoelens gehad dat ik voor een abortus had gekozen. Ik vond dat ik het kindje beter had kunnen voldragen en af had moeten staan ter adoptie. Ik heb het mezelf heel kwalijk genomen dat ik een ander stel wellicht had kunnen verblijden met een kindje en dat niet heb gedaan. Dat is een idee wat ik inmiddels wel van mij af heb gezet.

Ik ben op het moment in een relatie met mijn nieuwe vriend en hoogzwanger. Na alles waar je doorheen gaat in een zwangerschap lijkt het mij verschrikkelijk om een kindje het leven te geven en direct daarna af te staan. Inmiddels ben ik er dus gelukkig van overtuigd dat ik de juiste keuzes heb gemaakt en heb ik het een plekje kunnen geven. Tot slot ben ik ook dankbaar dat we hier als vrouw ook deze keuze mogen maken. Een kindje op de wereld zetten was toen zowel voor mij als voor het kindje niet goed geweest. Doordat ik toen de keuze heb gemaakt het niet te doen heb ik de tijd gehad mij eerst goed voor te bereiden op de komst van een kleine. Nu weet ik dat ik in de situatie waarin ik nu zit wél een fantastische mama zal kunnen zijn en nu wél mijn kindje alles kan geven wat hij nodig zal hebben.

Anoniem:

Ik heb op mijn vijftiende abortus laten doen omdat ik jong was. Ik had geen werk,  geen inkomen en zag het zelf niet zitten om een kindje op te voeden. Ik heb toen men beste vriendin in vertrouwen genomen omdat de keuze die ik maakte iets is waar je niet mee te koop loopt natuurlijk. Maar het leek mij de beste keuze. Ik wou afstuderen en werken. Toen heb ik mijn mama erover aangesproken. Ze zou me steunen in mijn keuze en zij heeft me ook naar Gent gebracht.

Achteraf voelde het echt raar. Soms denk ik wel eens of het nu goed of slecht is, wat ik heb gedaan. Ik ben blij dat er maar twee mensen bij betrokken waren. Ik schaamde mij. Wat zouden de anderen wel niet zeggen en denken. Ik was veel te bang voor de vooroordelen. Ze zouden het niet begrijpen.

Men tweede abortus is één jaar geleden nu. Dit was ook een bewuste keuze. Dit was na men bevalling van men dochtertje (18maanden) Het liep slecht in mijn nieuwe relatie. Ik heb deze relatie beëindigd en na een maand had ik terug de symptomen van een zwangerschap.  Dus ik deed een test en deze was helaas positief.  Enkel men mama en papa wisten het toen en stonden 100% achter mijn keuze. Ik heb het laten weghalen en ik heb het hem nooit verteld. Het was toen wel een opluchting wanneer de ingreep gebeurd was. Ik heb een kindje uit een relatie die gestopt is. Ik voed haar alleen op, en een kindje uit een kapotte relatie zag ik echt niet zitten. Ik weet wel dat ik de beste keuze heb gemaakt om mijn dochter wel te houden.

Anoniem:

Op mijn 19 jaar ben ik bevallen van mijn oudste dochter. Toen ze 2,5 jaar was, is de relatie met haar vader stuk gelopen. Maar ik had toen al 1,5 jaar iets met mijn huidige vriend.

Toen mijn relatie stuk ging ben ik terug bij mijn mama gaan wonen. 3 weken later ontdekte ik dat ik zwanger was. Maar van wie? Ik heb toen zowel mijn ex als mijn huidige vriend ingelicht. Mijn ex-vriend had ondertussen ook een nieuwe relatie. Mijn huidige vriend wou niet dat ik abortus deed, maar ik wou niet alleen staan met 2 kinderen en terug bij mijn mama wonen.

We woonden nog allemaal samen bij mijn oma omdat ze hulp nodig had. Mijn ex-vriend heeft het uiteindelijk wel verteld aan zijn vriendin toen. Die relatie liep op de klippen. Hij heeft veel met mij gepraat en ik twijfelde enorm. Ik ben denk ik 4 keer moeten gaan voor ik de abortus deed. Maar ik had een inkomen van 600€ en dat was het. Even heb ik besloten het te houden, maar iets in me zei me toch dat ik dit mijn oudste dochter niet mocht aandoen. Ook waren wij geen koppel toen en was er ook geen sprake van samen te komen. Ik ben met mijn andere grootmoeder naar het abortuscentrum geweest omdat ze mij wel steunde.

Mijn huidige vriend stond aan het centrum en smeekte om het niet te doen. Maar ik heb het gedaan. Ik was toen al 11 weken en 5 dagen zwanger. Toch is hij bij mij gebleven tijdens de abortus. Het was pijnlijk! We zijn erna officieel een relatie begonnen.

Toen we beslisten om samen een kindje te maken lukte het niet meteen, waardoor de abortus heel veel ter sprake kwam. Ik voel mij nog steeds heel schuldig. Maar kijk, ik heb nu 3 kindjes waarvan 2 van hem. Toen was het gewoon de beste beslissing naargelang mijn situatie.

Ik heb dit verhaal nog niet vaak verteld. Ik heb niet het gevoel dat mensen me zouden begrijpen. Ik heb geen zin in vooroordelen.

X Jess

Andere artikelen in de taboe reeks

5 gedachten over “Taboe | Abortus (deel 1)”

  1. Poeh ..heftig maar dapper. Ondanks dat ik een mama ben die niet spontaan zwanger kan worden en dus heel veel moeite heb moeten doen voor mijn twee , heb ik wel respect voor de keuzes van deze meiden. Moeilijk maar weloverwogen!

  2. Wat een verhalen allemaal. Voor mij als persoon met een afwijking waardoor ik 9/10 niet natuurlijk kinderen kan krijgen vind ik dit soort dingen altijd erg zwaar om te lezen. Ik heb begrip voor abortus en ik vind dat iedereen moet doen wat ze zelf willen maar persoonlijk zou ik het er heel moeilijk mee hebben moest iemand in mijn omgeving het doen omdat ze onvoorzichtig zijn geweest. Gewoon omdat het net voor mij een hele grote wens is die heel moeilijk zal zijn om te bereiken. Dat terzijde heel erg knap dat jullie dit delen, ook al is het anoniem. Dit zijn voor jullie de beste beslissingen geweest en daar moet je achter blijven staan! Ik wens jullie allen veel geluk in de toekomst met jullie (toekomstige) kindjes :)!

  3. Moedige verhalen en goed dat deze gedeeld worden. Ik kan me hier niet in verplaatsen, maar ik respecteer ieders keuze hieromtrent zonder oordeel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.