Op vrijdag deel ik met jullie enkele verhalen van vrouwen die graag willen vertellen over een taboe. Waarom deel ik deze verhalen? Zodat we elkaar kunnen helpen. Zodat we niet het gevoel hebben dat we er alleen voor staan.

Deze week vertellen drie vrouwen over hun miskraam. 

miskraam

Een miskraam

Ik heb zelf nog nooit een miskraam gehad, maar ik zou het verschrikkelijk vinden mocht ik het gevoel hebben dat ik er niet over mocht praten. Bij het verzamelen van deze verhalen werd snel duidelijk dat veel mama’s het gevoel hebben dat ze er inderdaad niet met iedereen over kunnen praten. Ze krijgen lelijke opmerkingen zoals ‘Je kan heus nog kinderen krijgen’ of ‘Het was nog geen kindje’ en die kunnen heel hard aankomen. Deze opmerkingen maken dat mama’s hun gevoelens niet meer willen of durven delen, en laat dat nu net zijn wat de meesten nodig hebben: een luisterend oor.

Ik hoop taboes te kunnen helpen doorbreken door deze verhalen te delen. Zodat er mama’s zijn die dit lezen en het herkennen of eventueel hun verhaal ook kwijt kunnen. 1 op 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam, laten we elkaar helpen door erover te praten.

Anoniem:

‘Toen Lisa een jaar of 2 was hadden wij na een half jaar proberen een positieve zwangerschapstest. We waren intens blij. Helaas kreeg ik een week na de test last van bloedverlies. Ik mocht na doorzeuren langskomen bij de verloskundige. Ze maakten een echo en zagen dat er weefsel in de baarmoeder had gezeten maar dat dit alweer los was gekomen. Een miskraam dus. De rare buikpijn links onder in mijn buik baarde de verlofkundige toch een beetje zorgen en stuurde mij door naar het ziekenhuis. Daar werd ik “geholpen” door een niet zo vriendelijke gynaecologe. Ze constateerde hetzelfde als de verloskundige en stuurde me naar huis met de letterlijke woorden: het is gewoon een vroege miskraam, volgende keer beter.

Helaas werd de buikpijn steeds erger, maar de bloeding stopte. Ook bleven de zwangerschapstesten positief. Dus na een week helse buikpijn belde ik weer de afdeling gynaecologie. Ik mocht langskomen en vroeg om een andere dokter. Ik maakte kennis met een nieuwe, vriendelijke, jongeman. Van hem moest ik eerst even bloedprikken om hcg te kunnen zien en een inwendige echo. De baarmoeder bleek schoon maar hcg was duidelijk aanwezig. Ik was nog zwanger maar het zat niet in mijn baarmoeder. Maar waar dan wel? Na deze uitslag ging ik verslagen naar huis. Ik moest 2 keer per week terug komen om bloed te prikken en een echo te maken. Dit alles begon in augustus 2014. Elke keer weer die confrontatie, een lege baarmoeder te zien op het scherm maar wel alle zwangerschapssymtomen en hcg in mijn bloed. Ik zat er doorheen. Door die opmerking van de eerste gynaecologe durfde ik er niet over te praten. Het was immers een gewone vroege miskraam. Ik was nog maar 6 weken dus het was nog niks! En wat er nog zat was niet levensvatbaar omdat het niet in de baarmoeder zat dus ik moest me niet aanstellen. Zo voelde ik dat. En ik had toch ook al een gezonde dochter, dus niet zeuren. Niemand zei dit maar zo voelde het wel. Ik hield het voor me. Deelde het alleen met mijn man, beste vriendin en ouders. Maar ook voor hen hield ik me groot. Na 2 maanden elke week meerdere keren prikken en echo’s moest ik een keuze maken. Een MTX spuit (lichte chemo) om alle cellen af te breken of een kijkoperatie. De dag dat ik de keuze moest maken kreeg ik weer helse pijn en een bloeding. Mijn lichaam had het zelf afgestoten! Hcg ging snel omlaag en ik voelde me weer beter. Lichamelijk dan, geestelijk was ik een wrak. Door het met niemand te delen wist niemand wat er met me was en kropte ik alles op. Het vertrouwen in mijn lichaam was weg. Wilde ik na een keer zwangerschapsvergiftiging, een spoedkeizersnede en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nog wel een keer zwanger worden? Uiteindelijk na maanden zwijgen ben ik er toch over gaan praten met een aantal mensen. Dit luchtte erg op. Na een paar maanden bleek ik weer zwanger. Toen ik de 12 weken gepasseerd was, kreeg ik last van het feit dat ik de buitenbaarmoederlijke zwangerschap had verzwegen. Ik ben gaan praten met andere moeders op een Facebookpagina. Eindelijk voelde ik me begrepen. Praten deed me goed! Waarom heb ik dit nooit eerder gedaan? Nu zijn we 2.5 jaar verder weet bijna mijn hele omgeving wat er is gebeurd. Het is geen geheim meer. Reacties waren wisselend. Van “gelukkig was je nog niet zo ver” naar “wat vreselijk voor je”. Ik kan dus erg goed begrijpen dat vrouwen en niet over praten. Je wordt vaak niet begrepen.

Maar echt, praten helpt! Ik ben zo blij dat ik uiteindelijk wel ben gaan praten. Achteraf gezien had ik het eerder moeten doen. Waarschijnlijk had ik me dan veel sneller beter gevoeld. Dan had ik steun kunnen vragen.’

Evy 31j:

‘We hadden al een dochter en ik nam geen pil. We waren voorzichtig en gebruikten een condoom. Toch moet er iets misgelopen zijn toen mijn regels uitbleven in december 2014. Beide testen in een pakje waren negatief, maar een week later testte ik opnieuw en waren beide positief. Omdat ik toch nog niet zeker was, (de misselijkheid was er de ene dag wel en de andere dag niet) liet ik mijn bloed prikken bij de huisarts. “Proficiat, u bent nog maar net zwanger, maar zwanger is zwanger!” Ik had een afspraak bij de gynaecologe in UZ in Leuven. Er was duidelijk een vruchtje te zien, maar de zwangerschapsduur kwam niet overeen met de bloeduitslagen van de huisarts…(belletje 2 begon te rinkelen maar ik gaf niet toe). Op 7 weken was er nog geen hartje te zien maar dat is mogelijk zei de gynaecoloog. Kom binnen een maandje terug en we zien wel. In die maand tijd kreeg ik ’s avonds buikpijn. Zonder bloedverlies was dit normaal. Met nieuwjaarsdag vertelden we in alle glorie dat we zwanger waren van een tweede kindje. Iedereen was blij.

Maar de misselijkheid verdween stilaan en ik naderde de 12 weken. Ik moest op 12-weken-controle bij de gynaecoloog. En toen kregen we het te horen. “Het spijt ons, maar uw babytje is gestopt met groeien en het hartje ook.” Seconden leken minuten en minuten leken uren en ik staarde voor mij uit… totdat ik in tranen uitbarstte.

Ik mocht blijven zitten in het onderzoekslokaal todat het wat beter ging en mocht dan kiezen wat ik ging doen…afwachten of het vanzelf afkwam of curettage. We besloten de curettage te doen omdat we er zo zeker van waren dat alles weer in orde was vanbinnen en er niets zou blijven zitten. De volgende 2 dagen was ik vies van mezelf want mijn lichaam had iets gedaan waar ik niet akkoord mee was. Ik was boos, triest, verward,…

De ochtend van de curettage kwamen we aan in UZ Leuven en werden doorgestuurd naar het bevallingskwartier. Dat snap ik wel, daar ligt al het gynaecologisch materiaal…Werd ik aangesproken met: “hallo, komen jullie voor een keizersnede of een bevalling?” De tranen rolden over men wangen. Neen ik kom voor een curettage. De verpleegkundige was duidelijk beschaamd, excuseerde zich en wees ons naar onze kamer. Ik kreeg een kalmeerpilletje en niet veel later kwamen ze me halen. Voor ik het wist was het voorbij. Volgens mijn man duurde het 45 minuten.

Ik voelde me leeg. Zo leeg had ik me nog niet gevoeld. Ik kan dat niet beschrijven. Leeg en diep triest.

Dat gevoel heeft dagen geduurd. Ik had liever dat mijn man ging werken. Maar daar had ik snel spijt van. Ik heb hem huilend opgebeld tijdens zijn eerste werkdag. Hij kon niet zomaar vertrekken, dus belde hij zijn ouders. Ze kwamen langs en vertelden me dat ze zelf 2 miskramen te verwerken kregen. Die herkenning was welkom op dat moment. Ik was blij dat ze er waren. Normaal komen wij niet goed overeen, maar nu wel. Ze begrepen me en ik begreep hen.

Die dagen nadien kreeg ik telefoon van heel wat familieleden, vrienden en collega’s die vroegen hoe het met me ging, of ik bezoek wilde en velen onder hen die dit ook meemaakten. Dit had ik echt nodig.’

Anoniem:

‘In 2013 raakte ik onverwachts zwanger van mijn ex-vriend. Een Amerikaanse militair die toen ook nog overgeplaatst werd naar Duitsland. In de eerste instantie was elke echo goed. Op 14.5 week had ik een extra echo vanwege een medische indicatie en bleek dat het hartje was gestopt. Uiteindelijk een dagopname gekregen omdat mijn lichaam het vruchtje niet afstootte. Het ergste was dat er in mijn omgeving gezegd werd dat ik alles verzonnen had voor aandacht. Dus ik kon er behalve met mijn familie, met niemand over praten.
Uiteindelijk ben ik verhuisd, om een nieuwe start te maken. Ik kon het zo niet verwerken met al die beschuldigen. Door te verhuizen heb ik ook mijn huidige vriend leren kennen, die al 2 kinderen had uit een eerdere relatie. Na 3 maanden bleek ik door mijn pil heen zwanger te zijn en ben ik een trotse mama van Bradley geworden. Na een tijd begon het weer te kriebelen voor een tweede (vierde) dus we gingen ervoor. 2 maanden later had ik een positieve test vast. Helemaal gelukkig dat het weer zo snel gelukt was.
Op de eerste echo zagen ze nog niks, dus ik mocht later eens terugkomen. De tweede keer bleek het een windei (leeg vruchtzakje) te zijn. Met tabletjes werd het vruchtzakje afgedreven. Van deze tweede miskraam weet eigenlijk niemand. Om geen vooroordelen meer te krijgen. Uiteindelijk hebben we bijna een jaar geprobeerd en ben ik nu 9 weken zwanger van mijn tweede wondertje. ‘

Dank je wel dames om deze verhalen met ons te delen.

X Jess

Andere artikelen in de taboe reeks

6 gedachten over “Taboe | Miskraam”

  1. Een miskraam heb ik nog niet gehad, maar ik kan wel delen in het taboe van een ongewilde afgebroken zwangerschap.
    Toen ik voor het eerst zwanger werd, waren mijn man en ik meteen in de wolken., maar week 8 kreeg ik een onmenselijke pijn in mijn buik. Ik vertelde mijn man, dat als ik hem ’s nachts zou wakker maken, dat hij meteen met mij naar de spoed moest rijden. Om 3u was het zo ver. Op de spoed zeiden ze me dat ik maar op mijn tanden moest bijten, want dat ik wegens de zwangerschap geen medicatie mocht nemen (enkel een Dafalgannetje). Het zou een virus zijn en na 3 dagen zou het wel over zijn. Na twee dagen huilen, moest ik zowiezo op controle bij de gynaecoloog. Zij vertelde me dat ze geen vruchtje zag en dat het hoogstwaarschijnlijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap moest zijn. Het vruchtje zat vast in de eileider en moest zo snel mogelijk verwijderd worden voor ik een inwendige bloeding zou krijgen. De dag erop werd ik geopereerd. Ik kreeg bijna geen informatie en stond er met mijn man alleen voor. Mijn eileider moest mee verwijderd worden, waardoor ik met vragen bleef zitten. Zou ik nog even veel kans hebben om zwanger te geraken? Wat als het nog eens zou gebeuren bij de andere eileider? Heb ik daar meer kans op? Moet ik dan preventief eitjes laten invriezen, zodat de kans op een zwangerschap blijft bestaan? Maar de gynaecoloog lachte me naar mijn gevoel uit bij deze vragen. Waar maakte ik me zorgen over? Het kon even langer duren voor ik zwanger geraakte en het was enkel de eileider die verwijderd werd en niet de hele eierstok, dus wat een domme vragen had ik wel niet gesteld! Ik werd er zo onzeker van!
    Dat ik bij de operatie ook op de materniteit binnen moest, maakte het er ook niet makkelijker op. Na de operatie lig je te bekomen, nog niet goed wetende wat er gebeurd was. Op de achtergrond huilende baby’s… het was geen pretje! Ik heb wel het geluk gehad dat ik een aantal maanden al terug zwanger was van een prachtige dochter die op kerstdag 2015 geboren zou worden. We genieten elke dag, maar ik had het in januari toch wel weer heel moeilijk.. vergeten doe je dit nooit!

    1. Wat een verschrikkelijk verhaal. Zo’n reactie zou je niet verwachten van een dokter. Ik vind dit heel logische vragen waar ik ook mee zou zitten. Ze zouden de operatie echt ergens anders moeten doen, ik denk dat het heel zwaar is om materniteit dan en later binnen te stappen.

  2. Pffffffffffff…. wat heftig en wat een onbeschofte reacties kunnen sommigen mensen geven. Een miskraam is een miskraam. Of het nu met 7 weken gebeurd of met 25 weken. Het is niet aan een ander om te bepalen dat het verdriet dan wel of niet terecht is. De pijn is ieders eigen realiteit en het jammer dat dat door een ander niet serieus wordt genomen. Ik kan me daar echt boos om maken. Goed om hier aandacht aan te besteden. En ondanks nare reacties, hoop ik dat vrouwen (maar ook mannen) die dit hebben meegemaakt blijven praten. Want zo help je zelf op door onbegrip om te zetten naar begrip.
    Sheila onlangs geplaatst…Tag: Mijn leven als mamaMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.