Voor ik zwanger werd was dit onderwerp zowat mijn meest gevolgde topic op de mamagroepen op Facebook. Net zoals ik, is het de bezorgdheid van ieder met de wens voor een (eerste, tweede, derde, …), wat de komst van een baby met zijn/haar leven zal doen. En zoals gewoonlijk heeft iedereen een eigen mening of ervaring: ‘Je eerste kind gooit je leven overhoop, van 1 naar 2 kinderen is het zwaarste, een derde of vierde komt er gewoon bij,….’. Nu onze tweede dochter er zeven maanden bijhoort, heb ik daar ook wat over te zeggen.
Van 0 naar 1 kind
Dat ik mama wilde worden, wist ik al heel lang. We waren er op voorbereid dat ons leven zou veranderen. Eigenlijk was ik op het ‘ergste’ voorbereid. Ik ging niet of weinig slapen, we zouden niets meer kunnen doen, alles zou in teken staan van onze baby …
Maar integendeel, ik vond één kind best gemakkelijk. Ellie was en is een gemakkelijk kind, dus geen idee of het daar mee te maken heeft. Wij gingen nog gewoon op restaurant, op reis, of een avondje naar vrienden om een spelletje te spelen. Ik had altijd een luiertas klaar staan en omdat ik borstvoeding gaf, moest ik qua eten niets voorzien. Later gaven we dan eten via de Rapley methode, dus dat was ook gemakkelijk. Ze kon gewoon mee aan tafel schuiven. Geen aparte potjes maken of zeulen.
Natuurlijk waren er wel wat aanpassingen. Maar die heb ik met de levensstijl die we vóór de kinderen hadden, echt niet zo hard gevoeld.
Misschien ook een handige tip is om altijd een draagzak in de auto te leggen. Als je dan ergens onverwacht bent, naartoe gaat of langer wil blijven, heb je toch iets bij om de baby te dragen of in slaap te wiegen.
Wil ik wel twee kinderen?
Ondanks ons één kind zo gemakkelijk was, heb ik toch getwijfeld (ook omdat de bevalling en herstel zo zwaar was, maar das een ander verhaal).
Twee kinderen vragen toch wat meer organisatie. Twee kinderen die onze aandacht nodig hebben, die op verschillende tijdstippen eten of slapen… Ellie zou ook naar school gaan en dan hebben kinderen toch ook wat meer structuur nodig, dus die avondjes weg mét haar zouden sowieso wat voorbij zijn.
Maar de angst voor een tweede maakte plaats voor een wens en snel was ik zwanger van nummer twee. Geen tijd meer om te twijfelen. Tijdens de zwangerschap was ik eigenlijk niet bang meer. Dat zou wel loslopen. We hadden dit al eens gedaan en overleefd, toch?
Van 1 naar 2 kinderen
De eerste weken waren genieten. Lekker in onze cocon. Oone sliep van voeding tot voeding, de borstvoeding liep goed en Ellie was zo verliefd op haar kleine zus. Vier weken op een roze wolk zoals ze dat zeggen. Ondanks de drukte van de feestdagen hebben we echt genoten van ons gezinnetje.
Na die kraamweken kwam de realiteit hard aan. Oone huilde non stop en ik ploeterde de dagen door vol schuldgevoel omdat ik amper nog aandacht kon geven aan Ellie, die voltijds thuis was. Op dat moment had Ellie daar gelukkig niet zoveel last van of dat liet ze toch niet merken.
Wekenlang telde ik de uren, minuten en seconden af tot Tars thuis kwam en het even van mij kon overnemen. Ik was doodop en ik kreeg niets gedaan. Daar bovenop moest ik nog volop herstellen van mijn keizersnede. Op deze momenten had ik toch even spijt dat Ellie niet naar een opvang ging. Ook voor haar even afleiding en weg uit het constante gehuil van haar zus.
Ons bezoekje aan de osteopaat rond 14 weken heeft heel veel veranderd. Ik ben er nog niet uit of ik daarover iets wil schrijven, maar kort gezegd stopte Oone met huilen na één (!) bezoekje bij de osteopaat. Ik kon terug ademen en begon eigenlijk wat te genieten. Oone wilde plots eens een dutje doen in de wieg of in haar bed en zo had ik tijd voor Ellie. Even terug contact zoeken met mijn oudste meid.
Rond die tijd nam ik een Instagram pauze en gingen we op reis. Tijd maken voor elkaar en terug de batterijen opladen. Wat niet wil zeggen dat het leven met twee kleine kinderen ineens super gemakkelijk was. Met twee kinderen hebben we veel vaker allebei onze handen vol. maar het was niet meer over-leven. Ik kon terug genieten.
Na de paasvakantie ging Ellie voor het eerst naar school en dan werd alles weer helemaal anders. In de voormiddag had ik volop tijd voor Oone en na de namiddag deed Oone een dutje en had ik tijd om samen met Ellie te eten en wat te spelen, of ze ging mee een dutje doen.
Is het nu zwaarder van 1 naar 2?
Rond de tijd dat Ellie dus naar school ging, werd het allemaal een beetje rustiger. Ook de periode waarop andere mama’s zeiden dat het wat beter zou gaan. De laatste week van juni moest ik nog een week gaan werken, die was even pittig maar niet te vergelijken met die eerste weken/maanden.
Uiteindelijk was dus voor ons de stap van één naar twee kinderen veel zwaarder dan de stap van geen naar één kind. Heeft dat nu te maken met het feit dat Oone zoveel gehuild heeft, of is dat gewoon bij iedereen zo? Ik weet het niet. Het zal altijd in het begin even zoeken zijn. Iedereen moet even terug zijn plekje in het gezin zoeken, maar ik kan zeggen dat het hier nu een beetje op zijn plooi zit. Waarschijnlijk zal dit in september als ik terug ga werken weer even zoeken zijn.
Nu is het enkel nog zoeken naar tijd voor ons als koppel. Dat is het volgende op de agenda, want dat is nog een ander paar mouwen.
X Jess
Nu ben ik benieuwd wat jullie meningen zijn. Vonden jullie het eerste kind een grote verandering? Of een tweede, derde,….?
Lees meer: Het tweede kind
Ik ben er nog altijd niet helemaal uit wat ik het zwaarst vind, van 0 naar 1 of van 1 naar 2. De eerste was een enorme plak-baby. De eerste weken en maanden leefde ik met haar op mij. Maar daar kon ik dan wel aan toegeven, de was en plas kon wachten. Ik was ook echt overdonderd in het begin, kon mij alleen maar op mijn baby concentreren. Bij de 2e had ik dat dan weer niet, zij is ook een gemakkelijkere baby. Wat ik dan weer wel een enorme uitdaging vind, is ze allebei (ongeveer) even veel aandacht geven en de momenten dat ze het allebei lastig hebben en me beiden nodig hebben. Sta er heel vaak alleen voor, dus ik kan mij niet in 2 delen… Dus ja, ik weet het nog altijd niet, aan beide verhalen een moeilijker deel en ook dingen die wel heel goed lopen. Maar ik vind het in alle geval wel heel fijn met 2 kinderen, zou nooit meer terug willen!
Klinkt een beetje zoals ons verhaal. Dan vind ik aandacht verdelen ‘moeilijker’ dan een eerste plakbaby haha. Ik zou ook nooit terug willen. Die twee samen zien is zo geweldig
Bij ons was sowieso ook de stap van 1 naar 2 zwaarder. Een beetje hetzelfde als bij jullie, met 1 lukte er nog veel en August was al bij al een makkelijke baby. Felix is een enorm energiek, extraverte peuter en als baby dus ook al zeer actief. Huilde veel, wilde overdag nooit slapen, vond precies nooit rust. Het duurde maanden vooraleer ik het gevoel had dat ik m’n kind wat kende. August startte ook pas met school en hoewel hij meteen heel liefdevol was naar zijn broer toe, moest hij toch aanpassen aan het wegvallen van die exclusieve aandacht. Ik herbegon met werken na 4 maanden en de 2 jaar die volgde, van constant te rushen van crèche naar school in combinatie met mijn job vond ik heel pittig. Maar we zijn erdoor, en sinds anderhalf jaar viel alles veel meer in de plooi. We hebben opnieuw veel meer tijd voor ons, als koppel ook. Heb wel nooit getwijfeld aan de keuze voor 2 kinderen. Ook in de zwaarste momenten. Het blijft vermoeiend maar het is zo leuk om ze samen bezig te zien!
Wat een leuke naam August ❤️. Ik kijk uit naar die tijd
Ik vind/vond het ook heel zwaar van 1 naar 2. Phill ging nog niet goed op het potje,… Nu gaat dit allemaal beter. Phill werkt beter mee, maar nu hebben we pittige 21maander die het bij momenten heel zwaar maken.
Ik hoop als hij ouder wordt dit ook gaat beteren.
Oh boy. Wat ee. Vooruitzicht
Nu Borr is wel ne ondernemer. En trekt er graag op uit. Hier op vakantie hups zijn loopfiets op en weg is hij 😉
Ik vind ook wel 1 naar 2 zwaarder. Ik heb dan 2 supper gemakkelijke kinderen. Maar mijn man is vaak weg en de avonden dat ik 2 kids alleen in bed moet leggen halen me
Dan onderuit. Het komt wel goed als ze ouder zijn ;). Zoals ik dit weekend nog gezegd had:
Voor 90% van de tijd vind ik 2 kinderen echt helemaal super,
Niet zwaar en niet moeilijk! Maar die 10 procent van de tijd… Die zijn echt vreselijk!!
Haha. Eens met die 10 %
Ik ben jaloers als ik lees dat het na 14 weken eindelijk ok ging. Wij zijn nu 16 maand verder en ik weet soms nog niet waarom ik perse een 2e kind wilde. Nummer 2 was in het ziekenhuis een droom. Van zodra we thuis kwamen is hij beginnen wenen dag in dag uit dat 4-5 maand aan 1 stuk. Tot de dag dat hij kon kruipen. Hij was gefrustreerd en dat is nu eenmaal zijn karakter nog steeds. Cisse ging toen ook nog niet naar school en dat was een heftig half jaar. Hij wil doen wat zijn broer doet met al het nodige lawaai, driftbuien,… tot gevolg. Maar ik heb geen spijt van mijn schatjes. Tzijn schatjes met karaktertjes. Het heeft er wel ingehakt met een pnd waarvan ik nu een klopje krijg…. Mr Hey we Will survive.?
Oja en van 0-1 ging perfect. Roze wolk tot en met prachtige borstvoeding wat nu ook heel anders is. Hij drinkt enkel
Op zijn vraag en niet langer dan 5 min. Als we niet afgezonderd kunnen zijn drinkt hij niet. Cisse kon ik nog snel even aanleggen voor n lange rit ofzo!!
Klinkt heftig.
Het is ook heeo zwaar….
War had jij jou mooie dress geshopt?
Uit een vintage winkel in Antwerpen. Niet echt een gekend merk
Ik vond van 0 naar 1 kind het zwaarste. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat mijn zoon nogal veel huilde en amper sliep. Zoon twee sliep meer en ikzelf was ook een pak rustiger.
Dat kan zo’n verschil geven ?
Voor mij was de eerste dochter het zwaarste, niet omdat zij geen flinke baby was maar omdat ik er plots alleen als ouder voorstond, en naast de komst van de baby een zwarte periode moest doorgeraken. Nu is mijn tweede dochter erbij gekomen, wederom een bloem van een baby! Het is druk, soms heel druk ja, maar ik geniet enorm van de gezinsdrukte want deze keer is papa er wel bij om de drukste momenten op te splitsen als dat nodig is ☺️ En als pas om 21u of 21u30 het huis deftig ligt en in de zetel kan gaan zitten vind ik dat echt niet erg! Dus voor mij was van 0 naar 1 het zwaarste, al had dat waarschijnlijk met andere omstandigheden te maken want Sam (ondertussen 3,5) was en is nog steeds een droomkind!
Ja dat is inderdaad een ander verhaal. Klinkt heftig en zwaar. Geniet maar van jullie bloem(en)
Ik kwam hier toevallig via google terecht en bleef lezen 🙂
Onze Ellie is deze zomer geboren, nummertje drie. Voorlopig was van 0 naar 1 kind hier toch nog altijd het zwaarste. Maar de eerste was en is een slechte slaper, de tweede was een heel goeie slaper en blije baby, een wereld van verschil! Nummertje drie zit nog ergens tussenin, maar de nachten gaan al de goeie kant op. Baby’s zijn zo onvoorspelbaar en iedere situatie is anders… Eigenlijk valt er niet veel zinnigs over te zeggen denk ik 🙂
Wij hebben ook beslist om voor een 2de te gaan.
Tijdens de lockdown zie je pas hoe alleen je kind is.
Ik heb een dochter van 5jaar
Ik kom zelf uit een gezin van6 kinderen
Was zwaar en wss wel heel lastig zowel mentaal en fysisch maar heb ook wnr ons papa gestorven is steun /nood gehad aan elkaar.
Oke tis een klote wereld en het is zwaar.
En we zullen veel moeten opstaan en veel ruzie verdragen. Maar ik denk aan elk pers die geen broer of zus heeft dat dit nog veel zwaarder is!
Elk zijn mening dit is de mijn!!!!
Nu de tweede wat ouder is (2jaar) is het inderdaad een geschenk. Ze hebben elkaar en zeker in deze tijd!
Hallo.. ik ben mama van een 3 jarige jongen Mason .
Ik heb een hele fijne eerste zwangerschap gehad en de bevalling verliep ook super . Tot ik gehecht werd aan mijn knip .. ik heb er een kleine trauma aan overgehouden . Ik heb een uur open en bloot gelegen voor alleer ik gehecht werd en erna thuis waren de draadjes te vroeg vergaan en lag een deel terug open .. plus een zware blaasontsteking .. huilende baby.. borstvoeding om de 2 uur waarvan een half uur Voeden met tepelhoedjes .. na deze toch wel helse periode ben ik nu heel gelukkig. Ik ben onthaalouder en werk al 10 jaar met kindjes ondertussen .. en toch blijf ik twijfelen over een 2de kindje.. waarom omdat ik bang ben voor de knip dat is punt 1 … punt 2 ik ben een heel felle mama al zeg ik het zelf.. doordat ik altijd in een creche gewerkt heb kon hij altijd mee naar mijn werk dus ik had nooit opvang nodig . En vandaar de keuze 10maanden terug als onthaalmoeder zodat ik er altijd ben in de vakanties en voor en na de school ..
De bedoeling is dat we in oktober 2020 stoppen met de pil maar ik ben bang dat ik het weer zal uitstellen 🙃
Die twijfel is zeker herkenbaar. Ik kan wel opmaken uit dit kleine tekstje dat je toch heel graag zou willen. Kan je je misschien laten begeleiden door een Doula of een vroedvrouw. Die kunnen ze zeker ook helpen met het emotionele van de zwangerschap en bevalling (en je angsten). Alvast veel succes <3
Heel goed idee ga ik zeker mee verder bedankt 😊
Goedemiddag,
Lang verhaal kort gemaakt:
Ik heb een goede sterke relatie (met alle normale ups en down zoals iedere relatie kent :p)
Mijn vriend wou liever geen kinderen, maar wist dat mijn kinderwens te groot was.
Iedereen die mij kent of ooit gekend heeft weet dat ik er 2 wil/wou.
Iedereen die mijn vriend gekend heeft of kent weet dat hij er liever geen wou.
Ze vinden het nog altijd zot dat ik hem ‘zover’ gekregen heb.
We hebben een dochter van 3,5 jaar, en het is het grootste papa-kindje ooit!
Het is zijn prinsesje, zijn alles, hoe ouder ze wordt, hoe meer gehecht hij er nog aan raakt.
MAAR hij wil absoluut geen 2de. Ik zit hier al jaren mee in mijn hoofd,
Maar de laatste tijd, weken, maanden, wordt het echt erg.
Ik heb er al met velen over gepraat.
Hij ook, hij heeft al ferm getwijfeld, maar denkt dat het hem ongelukkiger zal maken, dan mij gelukkig.
Mijn vriend is vaak weg met het werk, ik sta er af en toe alleen voor.
Ik heb er alles voor over, ieder restje energie, mijn laatste euro, ik wil niets liever!
Ik wil gerust nog even wachten, maar ik kan niet tegen de NEE die hij me geeft.
Hij is eerlijk, en ik wil niemand anders, ik wil met hem een 2de kindje…
Hij houdt niet zo hard van het ‘platte’ babytje, is dankbaar dat we nu al zo een gezonde dochter hebben,
hij ontziet terug die pampers, papjes, geween snachts en zoveel meer, terwijl ik het meeste deed, en nog steeds.
Ons dochter Anna-Elle spreekt elke dag, reeds maaaaaaanden, over een zusje of broertje,
zegt mama, jij moet een babytje maken voor mij.
Meestal lach ik het weg, op sterke dagen, maar vraag er mij iets over op een mindere dag, en ik zou kunnen bleiten.
Zal ik het ooit kunnen loslaten? Zal ik hem kunnen overtuigen?
Als we er over praten, heeft hij zoveel argumenten, en klap ik uiteindelijk dicht,
ik ben begonnen aan een brief waar ik alles uittyp,
misschien makkelijker om et zo te zeggen,
en dan ben ik wat beginnen opzoeken, en ben ik zo op dit gesprek uitgekomen.
Ik zou nog honderden zaken kunnen zeggen, maar zal het hierbij laten 🙂
Groetjes, en een prettig weekend aan iedereen!
Lijkt me een hele moeilijke beslissing. Die wens naar een kindje kan zo groot en ‘luid’ zijn. Hopelijk komen jullie er uit ♥️