After the burn-out

Vorig jaar ging ik in september een maand offline. Na die maand liet ik even kort weten dat het allemaal niet goed ging en dat ik ook gestopt was met werken. Ik kreeg toen heel vaak de vraag wat er nu juist aan de hand was. Ik kon het zelf ook niet helemaal plaatsen. Ik wist enkel dat ik alle ballen had laten vallen. Nu zijn we een aantal maanden later en kan ik ongeveer plaatsen wat er allemaal gebeurde. Dus daarom een ‘after the burn-out’ verhaal, voor diegene die graag weten wat er gebeurde toen het licht uitging.

Om een ‘after’ te hebben, moet je een ‘before’ hebben. Als ik terug kijk naar die periode begon het allemaal rond mei 2019. Ik noem het een burn-out, maar het is/was meer dan dat. Ik noem het meestal ‘een kortsluiting’.

Stoppen met borstvoeding.

Vier en half jaar lang was ik zwanger, gaf ik borstvoeding of beide tegelijk. Oone werd 15 maanden en gaf zelf aan dat ze klaar was met drinken bij mij. Op zich had ik er best vrede mee, meer dan bij Ellie (20m toen). Ik had mijn lichaam volledig voor mezelf. Maar ik had nooit verwacht dat mijn lichaam zo fel zou reageren. Ik voelde me neerslachtig, mijn hormonen gingen alle kanten op. Ik werd dikker en ook mijn huid deed ook zijn eigen ding. Later na wat opzoekwerk kwam ik te weten dat dit heel normaal is, maar weinig geweten.

Op zich legde ik niet meteen de link. Er waren nog andere factoren die niet zo goed gingen, dus kwam ik hier pas later op.

Verhuizen

In maart 2019 kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. We begonnen vol goede moed aan de eerste werken, maar daar kwamen heel wat lijken uit de kast. Wat maakte dat alles veel langer duurde en ik begon te twijfelen aan onze aankoop. Hadden we niet te snel beslist? Een maand later verhuisden we naar een huis dat helemaal nog niet af was.

Daar bovenop werden alle werken uitgesteld door de late levering van ons schuifraam, wat maakte dat alles pas in gang kwam in september 2019. Om een lang verhaal hier kort te maken, ik was enorm ongelukkig in ons nieuwe huis. Tijdens de burn-out heb ik als therapie als een gek beginnen verbouwen en schilderen. Ik moest en zou ons huis tot een thuis maken. En dat is ook best gelukt!

Mijn werk

Dé reden waarom ik dit verhaal zolang heb uitgesteld. Dit is nog altijd het wereld wijde web en ik heb geen zin in een confrontatie. Ik voelde me al heel lang niet meer goed op mijn oude werk. Ik heb heel lang gezocht naar een reden, maar op zich maakt het ook niet uit. Ik kan veel verhalen vertellen en zoals geweten heeft elk verhaal twee kanten.

De eerste week van september ging het licht uit. Ik kon mezelf niet meer opbrengen om te vertrekken. Na heel veel tranen, vond ik dat het genoeg was. Mijn plan was om even tijd voor mezelf te nemen nu de meisjes naar school/opvang gingen, want het was een verdomd zware zomer geweest. Het plan was altijd om terug te gaan.

Maar ik werd niet beter, het ging juist alleen maar slechter. Ik kreeg paniekaanvallen, angstaanvallen en ik durfde niets meer doen en nergens naartoe. Ik zag ook geen einde. Ik had geen idee hoe ik hieruit zou geraken.

Ondertussen stroomden ook heel wat privé berichten binnen op Instagram. Mama’s die thuis zaten zonder dat hun vrienden of familie dit wisten. Blijkbaar een enorm taboe dat ‘we’ niet altijd alle ballen in de lucht kunnen houden. Dit gaf me de kracht om mijn verhaal te delen op Instagram en nu op de blog. Het is oké om even op de pauze knop te duwen.

Kracht ligt er niet in dat we nooit vallen, maar iedere keer als we vallen dat we weer opstaan!

Therapie

Eind oktober, na een mega angstaanval tijdens het Halloween feest van Ellie’s school was ik vastberaden om er iets aan te veranderen. Ik kon niet eeuwig weg blijven bij activiteiten waarbij de kinderen mij nodig hadden. Ik moest ooit terug meedraaien.

Niet veel later startte ik bij een psycholoog. Elke twee weken had ik een uurtje om alles op tafel te gooien. Een enorme stap voor mij om hulp te vragen, maar zonder haar inzichten had ik nooit op dit punt geweest.

Stilletjes aan kalmeerden mijn hormonen, werd het huis een thuis, gingen we een weekend weg en tegen eind december hakte ik de grootste knoop door. Ik zocht een nieuwe job, dichter bij huis en even volledige anonimiteit. Zeker de moeilijkste stap, maar het gaf me enorm veel rust. Na de kerstvakantie zou ik beginnen en ik had niet eens stress. Ik keek er vooral enorm naar uit.

Corona

Uiteindelijk werkte ik maar een goeie drie maanden op mijn nieuw werk voor ons land in lock down ging, maar het verschil is enorm. En stiekem geniet ik ook wel even van onze lock down. Terug verbinding zoeken met de kinderen, met Tars en met mezelf. Daar had ik waarschijnlijk geen tijd voor gehad als alles terug zijn gangetje had gegaan. Ik kan wel wennen aan het traag leven <3

Ik heb geen idee waar ik zal starten september 2020, maar zelfs dat geeft me amper stress. Ik zie wel. Momenteel gaat het best goed, ik merk dat ik sneller uit evenwicht ben, maar ik geraak ook snel terug stabiel.

Raad van tante Jessica

Waar ik het het moeilijkste mee had is doorgaan met het gewone leven als je niet meer werkt. Via via kreeg ik te horen dat het wel straf is dat ik niet kon komen werken, maar wel naar de zoo kon gaan met de kinderen. Ik heb me de weken erna opgesloten in huis. En dit werkt niet voor je mentale gezondheid. Je moet juist buiten komen, wandelen, fietsen, …. Doe de dingen die je gelukkig maken, die je energie geven. Het heeft even geduurd voor ik die commentaren kon loslaten, maar jij en enkel jij beslist over je leven. Niemand kan voor jou de rekening maken!

X Jess