Ik ben gezegend met zo’n fantastische lezers, vrienden en familie. Toen ik net bevallen was kreeg ik zoveel berichten via sms, messenger en Instagram met de vraag of ik de bevalling had gekregen die ik had gedroomd. Iedereen duimde zo hard mee dat het ditmaal anders zou gaan. Ik vond intussen een beetje tijd om mijn bevallingsverhaal uit te typen. Ik neem er mijn notities bij en beleef 12 & 13 december even opnieuw. (Het is nogal heel medisch geschreven in plaats van emotioneel, mijn excuses.)
Mijn bevallingsverhaal
40 weken zwanger
Ik had om 14u een afspraak met de vroedvrouwen. Net 40 weken ver en ik vroeg of ze mij wilden strippen. Zonder overleg met de gynaecoloog wilden ze dit niet doen, niet voor ik echt overtijd was. Aangezien ik ‘maar’ tien dagen heb om overtijd te gaan, vroeg ik of ik de gynaecoloog nog even kon zien. Zij zag het gelukkig zitten om mij nog even te strippen.
Na de afspraak ging ik nog even langs de geboortewinkel en merkte ik toch wat hevige harde buiken. Eenmaal thuis begon ik aan het avondeten en moest ik tussendoor toch even stoppen en puffen. Zouden dit de voorweeën zijn? Tijdens het eten moest ik om de 3-4 minuten stoppen om een wee op te vangen. We begonnen met timen rond 17u.
Overal op het internet lees je dat voorweeën stoppen als je een bad of douche neemt, dus nadat Ellie in bed lag, kroop ik in bad. Maar die weeën stopten niet en kwamen nog steeds om de 3 minuten. Manlief wilde oma bellen om te komen babysitten, maar ik was er nog altijd van overtuigd dat het voorweeën waren, het strippen kon niet zo efficiënt zijn. Gelukkig luisterde hij niet. Niet veel later stond oma bij ons en vertrokken wij naar het ziekenhuis.
We lieten alles in de auto staan, want ik ging er nog altijd vanuit dat we terug naar huis gingen na een controle. Na de eerste controle werd het duidelijk dat de bevalling begonnen was, dus belden we ook onze doula. Ondertussen was het bijna 22u. Na wat een eeuwigheid leek aan de monitor mocht ik tegen middernacht EINDELIJK in bad. Ik denk dat ik wel 100 keer gevraagd heb wanneer ik nu van de monitor mocht.
Aangekomen in het ziekenhuis
In bad vond ik mijn kalmte terug en kon ik elke wee rustig opvangen. Dankzij de doula vond ik de ideale puftechniek om elke wee moeiteloos aan te kunnen. Ik zat in een roes waar ik elke wee best aankon. Rond 3 uur in de ochtend wilden de vroedvrouwen graag weten of ik al ontsluiting had en moest ik uit bad. Na 10 uur weeën om de 3 minuten zat ik amper aan 1 centimeter. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet teleurgesteld was. Ik had in mijn ogen al zo hard gewerkt en dat voor 1 domme centimeter. Gelukkig waren manlief en de doula daar om me terug moed te geven om door te gaan.
De epidurale
Om 3 uur heb ik om mijn epidurale gevraagd en tegen 5 uur konden ze hem komen plaatsen. Wie daar mijn verhaal volgde, de anesthesisten die de epidurale konden plaatsen waren niet aanwezig of te bereiken. Dus…. werd de epidurale gestoken door de anesthesist van wacht. Ook ditmaal hebben ze meer dan een paar keer moeten steken. Vanaf dit moment had ik het gevoel dat ze ons wat aan ons lot hadden overgelaten. Snel werd duidelijk dat de epidurale niet werkte naar behoren en pufte ik elke 3 minuten een wee weg tot we terug iemand zagen met meer informatie om 11 uur.
Om 11 uur werden terug alle onderzoeken gedaan en zat ik aan 2 centimeter. Ik had het op dat moment eigenlijk al gehad. Ik was in mijn ogen al zo lang bezig, de epidurale werkte niet, ik had niet geslapen en ik zat nog maar aan 2 centimeter!!!
Die verdomde epidurale
De gynaecoloog wilde het graag nog een kans geven. Inwendig werden er sensors geplaatst om Oone goed in het oog te kunnen houden en voorzichtig werden er toch weeënopwekkers gegeven. De dosis opwekkers zou elk half uur omhoog gaan.
Om 12 uur kwam de gespecialiseerde anesthesist kijken naar de epidurale. Ze besliste om de epidurale te proberen versteken en/of opnieuw te steken. Na het versteken hebben we samen beslist om ze niet opnieuw te steken. Toen was het 14 uur, was ik bijna 24 uur in arbeid en zat ik nog maar op 2-3 centimeter zonder werkende epidurale.
De kans was te groot dat de epidurale opnieuw steken ook niet zou werken wat dus wilde zeggen dat ik de resterende 7 centimeter nog op eigen kracht zou moeten doen. Ik heb toen beslist voor een keizersnede. Omdat Oone niet in nood was, konden ze alles rustig voorbereiden en kon het ook een gewone keizersnede worden. Ditmaal geen spoed!
De keizersnede
De ‘oude’ epidurale haalden ze eruit en staken de nieuwe (die enkel voor operatie kon gestoken worden). Ik voelde meteen een verschil met de eerste keer.
Ik voelde alles onder mijn borsten zwaar worden. Het was fijn dat iedereen op de hoogte was van de traumatische ervaring van de eerste keer, waardoor iedereen heel veel geduld had en extra tijd namen om te checken of ik nog iets voelde. Manlief mocht erbij en niet veel later werd Oone geboren om 15u37 <3. Dikke tranen om het geluk, de opluchting, vermoeidheid en trots.
Na een snelle check-up mochten ze beide terug bij mij. Oone mocht op mijn borst liggen terwijl ze me verder verzorgden. Heerlijk om zo je eerste momenten samen te kunnen doorbrengen (in plaats van apart).
Gefaald?
Het verhaal begon helemaal hetzelfde als bij Ellie. De pijnloze keizersnede heeft er toch voor gezorgd dat ik dit anders heb ervaren. Ik heb echt alles gegeven wat ik kon om toch opnieuw natuurlijk te bevallen.
Mijn herstel gaat ook zoveel beter dan bij Ellie. We zijn nu 4 weken verder als ik dit typ en ik kan terug bijna alles. Enkel na een hele lange wandeling (met de draagdoek meestal) merk ik terug een beetje pijn.
Zou er nog een baby komen, zal die sowieso geboren moeten worden via een keizersnede en daar ben ik nu minder bang voor. Echt een dikke merci aan het personeel van het ziekenhuis , een dikke merci aan mijn doula en de dikste merci aan manlief.
X Jess
De voorbereidingen op deze bevalling – Alle mogelijkheden op een rij na een keizersnede.
Mijn eerste bevalling – Een spoedkeizersnede
Mijn ervaringen met een doula.
De suikerbonen van Oone
Prachtige geschreven!
Zo vervelend voor je dat de injecties niet gewerkt hadden.
Wat had jij goed je best gedaan…
Petje af voor jou….
Xoxo
Ik voel minder pijn als ik dit bevallingsverhaal lees. Jouw vorige verhaal schreeuwde zoveel pijn uit. En ‘wat als’ die epidurale nu wel gewerkt zou hebben van in het begin..gelukkig heb je een ‘rustige’ keizersnede achter de rug, en o zo belangrijk dat je Oone meteen bij je kon hebben!!
Zeker waar. Ook al is het medisch geschreven, het is minder pijnlijk geweest.
Ik blijf super trots op je meid 🙂 het is inderdaad niet helemaal gegaan zoals je wilde maar je hebt wel alles gegeven voor het toch te kunnen en daar mag je trots op zijn.
Cindy onlangs geplaatst…Zwangerschapshormonen VERSUS de weegschaal
Wauw , leuk om te lezen de manier waarop je alles beschrijft. Herkenbare zaken… geniet nog van alles x
Ik herbeleef het helemaal door het te lezen. Oone mag fier zijn op zo’n mama als jij. Je hebt er alles aan gedaan om de overgang van buik naar wereld zo aangenaam mogelijk te maken voor haar! ❤
Mama Naturelli onlangs geplaatst…Here we go again: BZC part 2 (babyzindelijkheidscommunicatie)