Ik hoor jullie ogen tot hier rollen. Wees gerust, ik hoorde tot voor kort ook bij die rologende groep. Toen Ellie kleiner was, kreeg ik bij elk kwaaltje de tip om eens langs de osteopaat te gaan. Uiteindelijk ging elke fase gewoon over zonder extra ‘hulp’. Toen Oone werd geboren huilde ze non stop. Na zoveel pogingen om haar te helpen, luisterde ik naar de gillende moeders en ging ik langs de osteopaat.

De osteopaat

Een huilbaby

Voor Oone werd geboren was het een vaag begrip. Een baby die veel huilt dacht ik, maar man het is zoveel meer. De onmacht, het geluid, de slapeloosheid, de frustratie, …

Wees maar zeker dat ik alles heb geprobeerd. Een massage, een badje, in de draagdoek, aan de borst, huid op huid, … Maar wat we ook deden, Oone huilde duidelijk meer dan ‘normaal’. De eerste weken sliepen Tars en ik om de drie uur. Bij elke voeding wisselden we van wacht, hij ging slapen en ik liep met haar rond en daarna wisselenden we. Ik heb zo vaak meegehuild. Ik vond de onmacht misschien nog het ergste.

Voor ons bezoek bij de osteopaat had ze nog nooit alleen geslapen en sliep ze stukken van 2-3 uur. Ze sliep al drie maanden op mij of papa. Met een keizersnede achter de rug waren er handigere houdingen om te slapen. (Ook zonder keizersnede hoor.)

De osteopaat

Ik kon eigenlijk redelijk snel bij de osteopaat achter mijn hoek terecht. Ik vertrok zonder verwachtingen, want wat zou die man meer kunnen doen dan wat wij of de dokters al hadden gedaan? Wat zou hij kunnen doen met enkel masseren?

Bij het binnenkomen werd ik snel gerust gesteld. Ik vond het een hele rustige en zachte man. De eerste sessie is enkel om te zien of hij wat kan zien/voelen. Oone werd op de tafel gelegd en hij begon te voelen/masseren. Ze heeft van begin tot einde gekrijst. Ik stond erbij met tranen in mijn ogen en ik deed alle moeite van de wereld om haar af te leiden en te sussen.

De osteopaat
Het eerste moment na de osteopaat dat ze gewoon neer lag, wakker en niet huilde. Een foto om nooit meer te vergeten

Na de sessie stopte ik ze snel in de draagdoek en viel ze haast meteen in slaap. Ik wandelde de langste weg terug naar huis. Ik was zelf op van de emoties en de zon scheen zalig die dag. Eenmaal thuis aangekomen waren we al een uurtje verder. Doordat het zo’n zalige dag was, werd de draagdoek snel te warm. Ik wilde haar eruit halen om in te zetel te gaan zitten. Na lang twijfelen haalde ik haar eruit en legde ik haar in de wieg. Wonder boven wonder sliep ze gewoon verder. Ik heb gehuild van geluk, voor het eerst kon ik haar wegleggen zonder dat ze wakker werd. Ik zette mezelf een tasje thee en genoot van de stilte. Zes (!!!!!!) uur later werd ze zo vrolijk wakker. 

En ja ik heb me zorgen gemaakt. Ademt ze nog? Moet ze nog niet drinken? Voelt ze zich wel lekker? 

Wat was dan het probleem?

Toen ik later wist wat het probleem was, werd het ook zo duidelijk op de foto’s. Haar nek zal blijkbaar wat vast en zorgde voor constante druk en pijn. De eerste drie foto’s zijn getrokken voor ons bezoek en de laatste na ons bezoek. We zijn trouwens niet meer terug moeten gaan, het was allemaal in orde na één sessie.

Het verschil is zelfs op haar gezichtje te zien.

De osteopaat

Tars werkte die week in het buitenland. Toen hij een paar dagen later thuis kwam, merkte ook hij meteen een verschil op. Oone kon lachen, had een duidelijker patroon van wakker en slapen. Ook voor Ellie een verademing, want ik had mijn handen met momenten eens vrij voor haar.

Een huilbaby doet wat met je

Uiteindelijk heeft Oone ‘maar’ drie maanden gehuild, maar ik merk dat het toch wat heeft gedaan met mij. Wanneer Ellie of Oone nu huilen, gaat mijn stressniveau meteen de hoogte in. Ik merk dat ik enorm prikkelbaar ben en precies minder aankan. De vermoeidheid zal daar ook wat mee te maken hebben, maar het is met momenten echt zwaar geweest.

Ik heb ook het gevoel dat die pasgeboren periode een waas is. Hij is voorbij gevlogen en ik heb er precies niet van kunnen genieten. Dit zou wel eens onze laatste baby kunnen en ik wilde hier zo hard van genieten. Wat trouwens ook niet wil zeggen dat ik niet blij was met haar komst, maar de periode werd gewoon overschaduwd door de onmacht, de frustratie, het verdriet, …

Ik raad het gewoon iedereen aan. Ga met je (pasgeboren) baby gewoon eens één keer langs de osteopaat. Is er niets aan de hand, zoveel beter. Ik ben nu lid van de groep met gillende moeders. Als ik sneller had geluisterd, hadden we misschien sneller een vrolijke baby gehad (maar we gaan niet denken aan wat als.)

X Jess

Mijn bericht over de huilbaby periode lees je hier.

10 gedachten over “De osteopaat | Ik raad je aan om minstens één keer met je baby langs te gaan.”

  1. Fijn dat het bij jou wel geholpen heeft! Hier met allebei de kindjes naar de osteopaat geweest (eentje owv krampjes en de andere omdat hij om het uur wou drinken). Bij beide geen verschil nadien dus ik blijf in het kamp van de non-believers 😉

  2. Na weken van huilen gingen wij ook naar de osteopaat. Jammer genoeg kon die niet veel doen, maar ze geloofde echt dat het huilen over ging gaan eenmaal mijn kindjes uit hun babylijfje groeiden (rollen/zitten).
    Bij mij is de babyperiode ook als een waas aan mij voorbij gegaan. Als mijn kindjes ’s nachts beginnen huilen, heb ik het nog steeds moeilijk om rustig te blijven. Ik raak er precies niet van af. Maar ik geniet nu extra van de peuter/kleutertijd!

  3. Ik ben 3x naar de osteopaat geweest met de dochter. De eerste keer was het krijsen en gillen, de tweede keer lag ze lekker te relaxen en de derde keer heeft ze voor het eerst voluit gelachen! Haar nekje zat ook vast, je zag dat ook heel duidelijk aan haar voorkeurshouding.

  4. Zo blij dat je uiteindelijk toch de stap gezet hebt! Het resultaat is echt opmerkelijk! Baadt het niet, schaadt het niet. Ik ben tijdens mijn zwangerschap voor het eerst naar de osteopaat gegaan, daarna met Liz voor haar drinktechniek (kleine aanhap). Verschil was ook duidelijk!

  5. Wij naar 4 verschillende osteopaten geweest. Ze voelden bijna allemaal week iets maar er was geen duidelijke reden voor het huilen… blijkbaar was er een immense druk in haar oren met bovenop krampjes. Nu Op haar 16 maand slaapt ze eindelijk wat beter… dat waren de 16 moeilijkste maanden uit mijn leven. Huilen is voor mij Eef vr een teken van pijn en er niets aan kunnen doen is hels. Ik geloof wel nog steeds dat een osteopaat iets zal voelen maar alle problemen wegwerken daar geloof ik niet in. Wel goed dat het bij jou zo snel beter was!
    Slaapwel?

  6. Laura was heel zwaar geconstipeerd en nam al 5 maanden een hoge dosis lactulose toen wij in april naar de osteopaat gingen. Ze draaide toen regelmatig weg van de pijn als de stoelgang weer niet kwam en ik had toen net 2x een laxeermiddel gegeven zonder effect (“werkt binnen de 10min” zei iedereen mij).

    Sinds die dag is er geen enkele keer nog vastzittende stoelgang geweest. Ze is soms nog n beetje bang als ze t voelt maar het komt wel vanzelf nu, zonder bloed (jawel), zweet en tranen.

    De kinderarts bleef maar zeggen dat t wel over zou gaan en qua voeding was er ook geen probleem op het eerste zicht. Ze plast trouwens nog steeds enorm veel dus ook vocht ontbrak niet.

    Ik had ook echt al véééél eerder moeten gaan!

  7. Ook wij hebben een huilbaby gehad. Jammer genoeg kon de osteopaat niet echt wat voor ons betekenen wat betreft het huilen. De babyperiode is voor mij ook een waas. Ik kan er niet veel meer van herinneren behalve het vele huilen. Die waas duurt bij mij jammer genoeg zo’n beetje het eerste jaar. Ik zou zeggen geniet van de tijd die nu nog komt.

    Huilende baby’s kan ik nu na 5 jaar nog steeds niet tegen. Ik wil ze dan gelijk oppakken.

    Groetjes,
    Saskia

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.