Elke donderdag van mei laat ik een gastblogger aan het woord. Het thema van deze berichten is het natuurlijk opvoeden. Vaak worden we aanzien als geitenwollensokken moeders, maar achter elke keuze schuilt een verhaal. Vandaag verteld Babs jullie haar ervaring met een thuisbevalling.

IMGP7880-1

Ik ben Babs, 28 jaar, getrouwd met Kathelijn en mama van Norah, die geboren werd in november vorig jaar. Ons gezinnetje bestaat ook nog uit drie katten en twee straathondjes. Al voor mijn zwangerschap raakten we geïnteresseerd in meerdere aspecten van Natuurlijk Ouderschap. Voor ons zijn samenslapen, dragen, borstvoeding, wasbaar luieren, bzc en onvoorwaardelijk opvoeden een evidentie :). Jullie zijn ook welkom op mijn blog , waar ik binnenkort wat meer tijd aan hoop te spenderen.

De bevalling?!

Toen die eerste kriebels rond de zwangerschap wat gekalmeerd waren, begon ik te beseffen dat ik ook effectief zou moeten bevallen. “De pijn is vergeten eens je je baby vast hebt” is zo’n veelgehoord cliché dat impliceert dat er wel wat bij komt kijken, bij zo’n bevalling.
Net zoals we de making-off van de baby ook liever thuis lieten doorgaan (niet zo vanzelfsprekend voor een kindje van twee vrouwen), zo wilden we graag onze dochter thuis voor de eerste keer ontmoeten. Niet alleen zou ik thuis veel rustiger zijn, ik had niet veel zin in dokters, verpleegsters en vroedvrouwen die om de haverklap ons zouden komen storen en ik wou al helemaal niet op mijn rug in een bed bevallen.
Toch was mijn vrouw er eerst wat terughoudend in. Zou dat wel veilig genoeg zijn? En natuurlijk had ik ook wel wat schrik.

Een vroedvrouw zoeken

We zochten een vroedvrouw (even schaamteloos reclame maken voor de vroedvrouwen van Wonderbaar) en bespraken mijn wens om thuis te bevallen. Voor deze dames zijn thuisbevallingen de normaalste zaak van de wereld. Ze wisten ons te vertellen dat het bij een eerste kindje even veilig is als een ziekenhuisbevalling en bij een volgend eigenlijk veiliger. Dat heeft te maken met de rust die je thuis hebt. En er is ook een kleinere kans op medische ingrepen (van de vroedvrouwen krijg je alle tijd om te bevallen, bij een gynaecoloog in het ziekenhuis moet het vaak NU gebeuren en als het niet snel genoeg gaat wordt er naar hulpmiddelen gegrepen).

Terwijl de maanden verstreken, besteedden we menig uurtje aan het bespreken van de mogelijkheden. Enerzijds was er het verlangen om in alle rust te bevallen, anderzijds de angst om onze baby in gevaar te brengen. Rond een maand of zes namen we de beslissing: een thuisbevalling, we gingen er voor! Maar ik wist ook wel dat er een grote kans was dat het toch nog een ziekenhuisbevalling zou worden. Je moet namelijk minstens 37 weken ver zijn, de baby moet goed liggen en mijn hemoglobine mocht niet te laag zijn.
Terwijl we week na week dichter bij de geboorte van onze dochter kwamen, verdween die oorspronkelijke schrik. Het voelde juist en we zouden in goede handen zijn. Op die manier vertelden we het ook aan onze familie en vrienden. Die moesten toch wel een keertje slikken…

We kregen van de vroedvrouwen een lijstje met wat we allemaal in huis moesten halen en omdat ik graag in bad wou bevallen gingen we daar ook naar op zoek.
Ongeveer een week voor de uitgerekende datum hadden we alles verzameld. Het bad werd eens opgepompt om te oefenen (in de living, tussen de zetel en de tv), de vroedvrouwen kwamen op huisbezoek en het matrasje voor de cosleeper werd al van de geboortelijst gehaald (al bleek dat niet nodig want ze belandde gewoon mee in bed).

En dan brak het wachten aan.

Ik ging uiteindelijk vier dagen overtijd. Tegen dat ik doorhad dat wat ik voelde weeën waren, was mijn vrouw al thuis van haar werkdag. Het bevalbad werd opgeblazen en de vroedvrouw van wacht verwittigd.
Mijn vrouw hielp me door de weeën dus de vroedvrouw vond het beter ons nog even met rust te laten. We moesten maar bellen wanneer ik het gevoel had dat ik haar nodig had. Midden in de nacht kwam ze terug. Ik had toen heel even een paniekmomentje omdat ik persweeën kreeg en ze er nog niet was. Alsof die baby er gewoon zou uitvallen haha.
Een dik uur later was ook de andere vroedvrouw er (bij een thuisbevalling komen ze altijd met twee) en niet veel later werd onze mooie dochter Norah geboren.

IMGP7911

We kregen alle tijd van de wereld om kennis te maken. Eerst in bad, later op de zetel. Terwijl de vroedvrouwen de grootste opkuis deden, genoten wij met z’n drietjes van onze kleine bubbel. Later werd Norah nagekeken, gewogen en gemeten en werd ik genaaid (zo op de zetel, het is ook eens wat anders).IMGP7897

Tegen de ochtend werden we met drie in het grote bed gestopt. Diezelfde dag kwam de vroedvrouw nog eens kijken hoe het allemaal ging en ook de volgende acht dagen deed ze dat. Je krijgt dezelfde opvolging als in een ziekenhuis, of misschien nog wel een betere: je mag altijd bellen, er is borstvoedingsbegeleiding en je wordt tot 6 weken na de bevalling van dichtbij opgevolgd. En tot een jaar na de geboorte kan je bij hen terecht met eender welke vraag.

En hoe vond ik dat nu, thuisbevallen?

Fantastisch eigenlijk. Ik had me geen mooiere bevalling kunnen dromen. Ja, natuurlijk deed het wel wat pijn, maar ik omschrijf het liever als intens. En om dit allemaal thuis te kunnen meemaken, met mensen die ik vertrouw, dat was onvergetelijk. Ik hoop dat onze volgende kindjes ook op deze manier ter wereld mogen komen.

X Babs

4 gedachten over “Gastblogger Babs: Een thuisbevalling”

  1. Een thuisbevalling zou ik zelf niet zien zitten, maar ik geloof wel in de kracht die het je geeft om op een rustige en huiselijke plek te bevallen. Daarom wil ik bij een tweede beroep doen op een geboortehuis met begeleiding van de vroedvrouwen.
    Joke onlangs geplaatst…Bouw een gezonde baby: suikerMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.