Ik leerde Femke kennen in een mamagroep op facebook. Een groep waar de kindjes allemaal geboren zijn rond dezelfde periode. We waren allemaal samen zwanger, beleefden samen de kraamtijd en we kunnen bij elkaar terecht met vragen. Onze kindjes zijn nu ongeveer een jaar oud en nog steeds kunnen we bij elkaar terecht. Onlangs deelde Femke een zeer emotioneel verhaal. Een verhaal over de koemelkallergie bij Mees. Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord dat een koemelk allergie zo eng kon zijn. Om het onderwerp bekender te maken, deel ik vandaag haar verhaal. Femke vertelt jullie het eerste deel van haar verhaal. 

15045836_1444077052288684_1230573192_n

8 november 2015, 17:48

Mees en ik liggen samen lekker op de bank, ik probeer wat foto’s te maken wat ik sinds zijn geboorte dagelijks lijk te doen. Ineens begint hij te “kokhalzen” ik weet eigenlijk niet of ik het kokhalzen kan noemen, voor ons was het bekend wat er gebeurde. De kraamhulp vertelde eerder dat het vruchtwater is wat “klem” zit en er uit moet, je moet je kleintje dan even helpen vertelde ze “op de zij leggen en dan komt het vanzelf”.

Rustig kom ik omhoog en draai Mees op zijn zij. Zijn mondje gaat open, het kost hem moeite, maar dat kennen we van hem. Ik wrijf zachtjes over zijn rug. Nog steeds niks, zijn mondje blijft open en ik merk dat hij geen adem haalt. Geen paniek, ik roep Matt. Waarschijnlijk als ik hem even op zijn andere zij draai komt het eruit en is het klaar. Matt staat in de keuken roerbak noodels te maken, zo’n pakje noodels kip en groente heerlijk daar hadden we al zo lang trek in. Matt kan niet koken zonder dat de afzuigkap aanstaat. Ik vergeet hem geregeld maar hij is strikt en dus ook vandaag staat hij aan waardoor hij mij dus niet hoort roepen. Mees haalt nog steeds geen adem, dit duurt wel lang nu. Ik roep nog eens, geen gehoor en inmiddels merk ik dat Mees in paniek raakt. Ik roep nog eens, geen gehoor. Ik draai Mees van linkerzij naar rechterzij en weer terug klop hem zachtjes op zijn rug en roep nogmaals, geen gehoor. Nogmaals roep ik en er komt reactie, lichtelijk geïrriteerd omdat ik nogal onvriendelijk aan het schreeuwen ben. Matt komt de kamer ingelopen. Hij ziet mijn gezicht en ik zie hem schrikken. Hij komt naast mij zitten en begrijpt gelijk wat het probleem is, hij legt Mees weer op zijn andere zij -waar hij inmiddels al 4x op gelegen had- in de hoop dat het helpen wil. Nog steeds niks. Angstige oogjes kijken mij aan, mond wagenwijd open zoekend naar lucht. Matt begint nogal stevig op zijn rug te kloppen, we zijn radeloos beide.

“Doe zachtjes straks breek je zijn ribben”
“Ik moet iets schat hij ademt niet”
“Liever zijn ribben gebroken, dan niet ademenen”
“Hij ademt niet”
“Matt hij ademt niet, al die tijd al niet”
“Moet ik 112 bellen?”
*stile*
“Fem.. moet ik 112 bellen?”
“…..Ja doe maar”

Ineens raak ook ik compleet in paniek, ik begin tegen hem te schreeuwen.
“Adem Mees…..”
“Kom op schatje, haal adem…adem.”
Matt krijgt snel iemand aan de lijn, die gelijk een ambulance stuurt en ze vertelt hem: Zet hem rechtop tegen je aan iets hoger dan je schouder zodat hij eroverheen gaat hangen zeg maar. Ik volg keurig op wat er voorgesteld word en vraag in paniek:
“Waar blijft de ambulance?”
Ineens heel kort niet meer dan een mili seconde maar. … dat klonk als een huil..
“Huil maar Mees, kom op huil schat huil”
Het word weer stil….zijn ogen staan op extreme paniekstand. Ik blijf tegen hem praten “Kom op Mees huil maar, haal adem”
“Huil schat”.

Ondertussen blijft Matt praten met de mevrouw van de ambulance.

“De ambulance is er bijna, ademt hij alweer?”
“Hij huilde net een beetje”
“Dat is een goed teken ze zijn er bijna”. Weer een klein huiltje deze x iets langer.
“Hij huilde weer schat, hij haalde weer een beetje adem”.
“Goedzo Mees adem, huil maar schatje, huil maar”.

De huiltjes blijven kort, maar ze zijn er hoe weinig het ook is, hij ademt. Dat huilen word een soort van hyperventileer ademhalen wat onwijs veel rust geeft. Het lijkt nog niet op hoe een ademhaling hoort te klinken maar hij krijgt lucht binnen en meer dan dat willen we op dat moment ook niet.

De ambulance komt de straat in rijden en de broeder is binnen no time binnen. Overal komen draden en plakkers vandaan, pyjama open en aansluiten maar. Hartslag 225, verdere controles worden gedaan. Mees word langzaam rustiger. Hartslag blijft giga hoog, reden genoeg voor de broeder om te overleggen met de kinderarts. “Hij moet komen & opgenomen worden” “Zijn hartslag blijft te hoog”. Eigenlijk is dat een geruststelling. Er moet een andere ambulance komen die hem mee kan nemen, we wachten rustig af terwijl Mees nog aan het bijkomen is van de schrik. De tweede ambulance komt met twee broeders. “Hij mag in de cosi en dan gaat hij op de brancard”. We pakken zijn jas, een tas en met snoeren en al stopt de broeder hem in zijn maxi cosi .. “kokhalzen”, shit daar gaan we weer de broeder schrikt er duidelijk ook van en klikt hem gelijk los om hem te helpen. Hij zet hem rechtop en na even schrikken komt er een beetje slijm. Nu gaat het wel zoals al zo vaak voor deze avond gebeurd was. Daar gingen we dan op naar het ziekenhuis.

15134423_1444076832288706_1977889374_n
15057907_1444076815622041_922760474_n

Uiteindelijk heeft hij een aantal dagen ter observatie in het ziekenhuis gelegen. Echt duidelijkheid over de oorzaak van zijn niet kunnen ademen werd niet gevonden. Reflux werd al snel genoemd, maar ook theorieën die ons als ouders persoonlijk pijn deden als “er zal een boertje dwars hebben gezet” Na deze opname zijn er nog 2 meerdaagse opnames en 2 dagopnames nodig geweest om duidelijk te krijgen dat de oorzaak van dit incident alles te maken had met een koemelk eiwit allergie samen met verborgen reflux. De koemelk veroorzaakt slijm, slijm wat hij niet weg krijgt en waar hij dus in stikt. De weg naar de juiste diagnose was weer een heel ander verhaal, helaas is die weg minstens zo slopend geweest als dat deze bewuste 6 november 2015 was. We hebben als ouders in de maanden na dit incident tot aan de diagnose echt topsport geleverd, zo voelt het althans. Zijn het vertrouwen in verpleging en artsen volledig kwijt geraakt, werden niet geloofd als we zeiden er is echt iets! Omgeving die er niks van snapt & eigenlijk vind dat je je gewoon niet moet aanstellen…

Femke

8 gedachten over “Femke vertelt over KMA | Nooit gedacht dat ik de 112 zou bellen voor mijn pasgeboren zoontje, deel 1”

  1. Onze dochter is op haar 7 weken ook met spoed opgenomen in ziekenhuis. Ik ken het gevoel van paniek. Ook een week aan de antibiotica in ziekenhuis. Ze is ondertss 13 maanden en hebben al enkele keren geprobeerd of ze het al is vergroeid mr telkens komen daar de slijmen buikkrampen en uitslag weer. De laatste keer was rond haar1 ste verjaardag. Dus we zijn weer voorzichtig. Hoe gaat het nu bij jullie?

    1. Heftig he, blijf mij verbazen over de hoeveelheid opnames & vergelijkbare situaties er zijn.

      Mees is inmiddels ook 13 maanden & ook nog niet verlost van de KMA, wel is hij sinds 10 maanden van de medicatie voor de reflux af.
      We mogen ons donderdag weer melden bij de kinderarts maar een nieuwe provocatie ga ik echt kosten wat het kost proberen te voorkomen.
      Hij zal begin december al geopereerd worden & met 1,5 week terug nog een dubbele oorontsteking en longontsteking vind ik het wel even genoeg weer. Hoop dat we zonder al teveel moeite een verlening van de machtiging krijgen want veel energie voor een nieuw slopend “gevecht” heb ik ook eigenlijk niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.