Zij inspireerde mij om mijn verhaal te doen. Post partum gaat het niet alleen even goed. Het is niet gemakkelijk om heel eerlijk te zijn over mijn gevoelens, omdat er veel mensen meelezen die ik ken. Vrienden, familie, collega’s, … Ik ben altijd bang dat ze iets te persoonlijk gaan oppakken. Het is nooit mijn bedoeling om iemand te kwetsen of met de vinger te wijzen.

Daarnaast lezen er ook nog eens mensen mee die me niet kennen. Het is moeilijk je kwetsbaar op te stellen als iedereen alles zomaar kan lezen. Ik wil niet zwak overkomen. En wat zullen ze denken?

Maar door haar verhaal te lezen voelde ik me even niet alleen en hoop met dit bericht hetzelfde te kunnen betekenen voor iemand anders.

Post partum

Hoe het begon

Ellie is zo’n gemakkelijke baby, dus ik heb ook helemaal niet het gevoel dat het komt door haar komst. Ik ben zo blij om haar mama te mogen zijn. Het liefste wat ik doe, alleen valt het soms zwaar omdat mijn lichaam niet mee wil.

Het begon allemaal toen het tijd werd om te gaan werken.

Ik vond en vind het nog steeds heel moeilijk om Ellie achter te laten. De weken voor ik moest gaan werken heb ik gehuild en gehuild. Ik vond het zo oneerlijk dat ik mijn baby moest achterlaten. Niemand kon zo goed voor haar zorgen dan ik. Ze was nog ‘maar’ 16 weken oud. Het heeft ook niet echt geholpen dat veel mensen zeiden: ‘Mijne was 12 weken hoor’, ‘In de privé is het 9 weken’. Alsof ik geen recht had om mij zo voelen, want ze was ‘al’ 16 weken.

Misschien dat het er ook mee te maken heeft, dat ik vroeger ben gaan werken dan ik oorsprokelijk gedacht had. Ik ging met ouderschapsverlof thuis blijven tot april. Er kwam een plek vrij op de school waar ik heel graag terug wilde gaan werken. Het was terug komen in februari op een school waar ik wilde staan of terug komen in april op een school waar ik niet wilde staan. Ik koos voor het eerste.

De eerste dagen vielen heel goed mee. Ik was blij om de collega’s terug te zien en Ellie had het best goed bij oma. Leuk vond ik het niet, maar ik kon het wel aan. Ik voelde mij terug een deel van de maatschappij. Ik draaide terug mee.

Toen ging het bergaf

Doordat ik ineens fysiek meer ging doen, kreeg ik terug heel veel last van mijn buik. Mijn litteken deed pijn en binnenin voelde het niet oké. Bukken om kindjes te helpen, bedjes tillen, lang recht staan, … Elke dag dat ik ging werken, lag ik nadien in de zetel met zoveel pijn. Huilen van de pijn en plat liggen op de dagen dat ik thuis was. Ik deed extra onderzoeken, maar die konden mij niet meer vertellen dat het rustig aan te doen. Ik wilde niet onderdoen en ging gewoon door.

Het kolven loopt helemaal niet goed en ik heb enorm veel stress. Ik merkte ook thuis dat mijn melkproductie enorm achteruit ging. Doordat ik minder melk maakte, werd Ellie ook meer dan 6 keer per nacht wakker. Ik was/ben doodop. Ik had best een flinke voorraad in de diepvriezer, maar zie hem elke werkdag kleiner en kleiner worden. Er gaat een dag komen dat ik geen melk zal hebben voor een opvangdag en dat maakt me verdrietig en bang. Ik weet dat ik haar kunstvoeding kan geven, maar ik wil zo graag borstvoeding blijven geven, dus ik ga door. Op de dagen dat ik thuis ben kolf ik tussen twee voedingen kleine beetjes bij elkaar om aan genoeg voedingen te komen.

Dan had ik ook het gevoel dat ik op school heel wat had gemist. Halftijds instappen als het schooljaar bijna voorbij is, vind ik niet gemakkelijk. Doordat ik tijdens de pauzes moet kolven, mis ik ook tijd in de leraarskamer om bij te kletsen. Ik voel mij zo kwetsbaar en bloot. Dezelfde Jessica was niet meer aan het werk en ook mijn directie liet dit weten. Het doet pijn als je jezelf 100% lijkt te geven en je stelt mensen teleur. Op die manier kruip je ook meer en meer in je schulp en zit je in een vicieuze cirkel.

Daarnaast heb ik het ook moeilijk om nu te verwerken dat mijn mama vertrokken is toen ik klein was. Nu ik zoveel liefde voel voor mijn dochter, kan ik het me niet inbeelden dat zij niet hetzelfde voelde voor mij. Of juist wel en toch kon vertrekken. Die eerste keer moederdag vieren was toch heel dubbel. Blij omdat het mijn eerste moederdag was, maar ook emotioneel omdat het ook echt mijn eerste moederdag was. Nooit heb ik dit kunnen vieren als kind.

Er zijn nog zoveel kleine dingen die me elke dag uit evenwicht gooien. Ik vind het echt niet gemakkelijk om te laten weten dat het eigenlijk niet gaat. Mensen verwachten dat je opstaat en doorgaat, want dat doet toch iedereen? Iedereen is wel eens moe, iedereen heeft het wel eens moeilijk, … En toch lukt het me niet. Momenteel zet ik mijn masker op en we gaan door.

Op de dagen dat ik thuis ben, ben ik een vod en rust ik uit, om op de dagen dat ik moet gaan werken het beste van mezelf te geven. Ik kijk best uit naar de grote vakantie, maar ben ergens ook bang om in september terug te gaan werken. Al zal tegen dan Ellie wat groter zijn en valt de stress om te kolven ook wat weg. Ik heb binnenkort twee maanden de tijd om verder rustig te genezen en tijd te maken voor Ellie en ook eens voor mezelf.

Het is oké

Meer en meer heb ik door dat het oké is om niet die perfecte moeder te zijn. Ik zie Ellie niet minder graag als het eens wat minder is. Heb ik zin om in mijn pyjama te blijven zitten is dat oké. Als ik zin heb om in bed te blijven liggen en Ellie wat te laten spelen is dat oké. Geen zin om Ellie aan te kleden is dat ook oké. Als we een dag niet buiten komen is het oké.  Zolang we daarna wel uit bed komen, ons aankleden en beginnen aan onze dag.

Moe + fysieke pijn + emoties = kapotte Jessica

X Jess

8 gedachten over “Wat als het niet goed gaat?”

  1. 🙁 niet leuk om dit te lezen, maar goed dat je’t deelt. Het van je afschrijven kan al veel doen. Luister naar je lichaam, Jess. En wees niet te streng voor jezelf. Niemand verwacht van je dat je ‘in de pas’ loopt, als dat voor jou en je lichaam niet lukt. Op tijd aan de noodstop trekken om erger te voorkomen, meis. Dikke knuf xx
    ester onlangs geplaatst…Een nieuwe maand, een nieuwe startMy Profile

  2. Gesprekjes met de psychologe hebben mij hierbij enorm geholpen. Al ben ik er te laat aan begonnen en zat ik al zwaar in een burn-out. Maar langzaamaan gaat het beter. De perfecte mama bestaat niet en ik heb geleerd dat ik niet slecht ben als mama als ik blij ben dat mijn dochter naar de crèche gaat.
    Bibiane onlangs geplaatst…Sunday Swatches #20: HemelsblauwMy Profile

  3. Heftig om te lezen maar heel knap dat je dit deelt. Niemand is de perfecte mama, dat kan ook niet.
    Probeer rustig aan te doen, en hopelijk vind je jezelf weer terug

  4. Wat erg voor je.
    Goed dat jij dit shared hier op jouw blog.
    Velen kunnen ervan leren.
    Ik had ook tijdens de zwangerschappen e.e.a. meegemaakt.
    Ik voelde me een mislukkeling toen de jongste toen ze baby was geen borstvoeding tot zich nam.
    Zeer vermoeiende jaren en daar kan niemand iets aan doen.
    Een allergie.

    Sterkte Xoxo

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.