Op vrijdag deel ik met jullie enkele verhalen van vrouwen die graag willen vertellen over een taboe. Waarom deel ik deze verhalen? Zodat we elkaar kunnen helpen. Zodat we niet het gevoel hebben dat we er alleen voor staan. Deze vrijdag gaat het over abortus. Ik deel met jullie deel 2, Deel 1 vind je hier

Abortus

Abortus

Als je abortus typt in Google, is de meest gestelde vraag: ‘ Tot hoeveel weken je een abortus kan doen’. Dit verschilt tussen België en Nederland. Een abortus kan bij ons in België tot 14 weken. In Nederland kan dit tot 24 weken, al houden artsen het meestal bij 22 weken. De abortuscijfers in beide landen zijn wel bij de laagste in Europa.

Waarom is abortus nog steeds zo’n taboe? Alle mama’s die vandaag hun verhaal doen wensten anoniem te blijven. En allemaal waren ze het erover eens dat niemand hen zou begrijpen.

Waarom abortus?

Soms is een zwangerschap niet gepland, niet gewenst of gaat er iets mis. Sommige vrouwen kiezen er dan voor om een abortus te plegen. De reden hiervoor kan enorm verschillen. De keuze voor abortus is absoluut niet de gemakkelijkste. Deze vrouwen hebben er één achter de rug en willen jullie graag vertellen waarom en hoe ze zich daarbij voelen.

Emeline:

Ik leerde mijn vriend kennen toen ik 13 jaar oud was (nu zowat 14 jaar geleden). In onze jongere puberjaren zochten we elkaar geregeld op vriendschappelijk. We zijn 1 maal een koppeltje geweest, maar ach die kalverliefde hé. Mijn vriend, Alex, was een enorme levensgenieter. Hij kon van de ene dag op de andere naar de andere kant van de wereld trekken en had totaal geen stabiel leven. Ik had exact dezelfde visie zoals hij. Wel was hij stiekem altijd die jongen waar ik kriebels van in mijn buik kreeg… ik was wat jaloers op al die leuke meiden die hem omringden in de discotheek, maar bleef vertrouwen hebben in onze vriendschap. Op een bepaald ogenblik zochten we weer toenadering en vonden we dat het tijd was een “serieuze” relatie aan te gaan.

We hadden het enorm fijn en genoten echt samen van het leven. Ik ging volop voor mijn studies en hij voor zijn droom als vrachtwagenchauffeur. We woonden in bij mijn ouders. Elk hadden we natuurlijk onze vrijheid. We gingen samen vaak naar de Ardennen waar we ontspannende en leuke wandelingen maakten.

Tot één bepaalde rit richting het zuiden me enorm ongerust maakte. De bochten waren ondraaglijk, mijn hoofd was licht, mijn maag keerde telkens de baan van richting veranderde en ik had ontzettende zin in McDonald’s! De volgende maandag haalde ik een test, Clearblue, met aanduiding van hoe ver je bent. Ik vertrouwde op mijn goede vriendin Margot om na de les samen naar kruidvat in Kortrijk te gaan. Ik deed de test, stak hem in mijn tas, ging zitten in de zetels en keek na enkele minuten naar de test. Een dikke vette 3+! Ik werd lijkbleek. Ik durfde het Alex niet persoonlijk te zeggen dus stuurde ik een smsje. Na de ellenlange smsstilte kreeg ik eindelijk antwoord: “dan moet je naar de dokter”. Kinderen stonden totaal nog niet in ons woordenboek. Hij wilde zelfs geen kinderen en ik maximum ééntje. Ik heb mijn mama er onmiddellijk over aangesproken. Die ging mee naar de huisdokter… het was echt moeilijk om de woorden over mijn lippen te krijgen maar ik vroeg naar abortus. Ik werd enorm goed geïnformeerd en werd doorverwezen naar Gent. De eerste afspraak kwam Alex mee, wat ik enorm apprecieerde. Het was onze keuze waar we beiden achterstonden… of dat dacht ik toch.

Onze relatie ging verder met de nodige ups en downs zoals bij iedereen. Ik maakte school af en we gingen samenwonen. Toen ging het van kwaad naar erger en heb ik hem verlaten. Ik had nood aan ademruimte. Het eerste wat hij tegen me zei toen ik wegging was ” had je maar geen abortus gepleegd, dan zou je me niet verlaten”. Mijn hart brak… we zijn zo’n 5 maanden uiteen geweest. Nu zijn we sinds een 2 jaar en half terug samen en het eerste wat hij wilde was een kindje samen met mij. Nu hebben we een pracht van een dochter van 8 maanden. Ik weet totaal niet hoe alles gelopen zou zijn moest ik het vorige kindje gehouden hebben, maar ik geef gerust toe dat ik enorme spijt heb. Ik heb het gevoel dat ik te snel moest beslissen, en daardoor verkeerd heb gekozen. Voor mijn dochter heb ik een miskraam gehad op 9 weken. 8 weken na mijn bevalling was ik opnieuw zwanger. Toen ik 8 weken ver was ben ik helaas geopereerd geweest aan een buitenbaarmoederlijk zwangerschap en werd mijn eileider verwijderd. Had ik dit toen allemaal geweten had ik geen abortus gedaan, zeker niet. Maar ik weet dat we er als koppel wel sterker zijn uitgekomen. Men kan de tijd niet terugspoelen en ik ben jammer genoeg ergens wel “gestraft” geweest. Ik koos de makkelijke weg (dacht ik toen), maar moeilijk kan ook.

Ik heb het er vroeger nooit met iemand over gehad. Velen durven er niet over praten. Want er zijn zoveel mensen die moeilijk kinderen kunnen krijgen (zoals ik nu). Mensen kunnen heftig reageren en dat kan je op dat moment missen. Velen zijn onwetend over de situatie waarin iemand zich bevindt.

Anoniem:

Onlangs was het wereld Down Syndroom dag en las ik de reacties eronder van moeders. Zij zouden nooit een kind met het Syndroom van Down weg laten doen want elk kind is welkom voor hun. Dat hakte er in bij mij persoonlijk om verschillende redenen maar vooral de onwetendheid van sommige moeders deed het meeste pijn. Zij weten vaak niet om welke reden dan ook, je die verschrikkelijke keuze maakt.

Ik geraakte gemakkelijk zwanger. Maar omdat ik een bloedstollingsafwijking had werd er door bloedklontertjes de bloedtoevoer naar de baarmoeder afgesloten waardoor het kindje in mijn buik stierf. Na een behandeling geraakte ik toch zwanger met een kindje dat een kloppend hartje had. Toen kwam de gevreesde 12 weken test, op basis van bloedonderzoek en nekplooimeting gingen ze het risico op Syndroom van Down berekenen. Mijn man en ik hebben het er vaak over gehad: wat gaan we doen als het risico te groot is? Sowieso gingen we dan een NIPT test doen ook al werd die niet terugbetaald toen, maar als dat ook een negatieve uitslag gaf moesten we een beslissing hebben genomen voor we terug de gynaecoloog gingen zien.

Mijn man en ik hebben verschillende dichte familieleden waar een verscheidenheid van handicap/stoornissen voorkomen. Autisme, Syndroom van Down, spierziekte, bloedstoellingsafwijkingen, enzovoorts. Onze draagkracht is op, we hebben jarenlang voor anderen gezorgd met alle liefde van de wereld maar heel eerlijk zagen we het niet zitten om zelf een kind met extra noden op de wereld te brengen. We weten wat het is. We zien onze eigen familieleden dagelijks vechten tegen een maatschappij die vindt dat er geen plaats is voor hun familielid met aangepaste noden. Ook zagen we familieleden die met de handen in hun haar zaten met de eeuwige vraag: wie gaat er voor X zorgen als ik er niet meer ben?

Dus ons besluit stond vast dat als de uitslag negatief was dat we het met enorm veel pijn in ons hart het kindje zouden weghalen. Uiteindelijk waren alle testen goed en nu loopt er een kindje hier kapoenenstreken uit te halen naast mij terwijl ik dit typ.

Niemand van onze familie weet dat we deze beslissingen ooit hebben overwogen. Ik durf er ook nooit over spreken omdat het net zo’n gevoelig topic is. Dat is ook de reden waarom ik het anoniem doe omdat ik geen persoonlijke reacties tegenover mij en mijn gezin wil hebben. Een kind op de wereld brengen is een grote verantwoordelijkheid en als ouders moet je genoeg draagkracht hebben om elke uitdaging aan te kunnen gaan. Wij, als koppel wisten wat onze draagkracht was en namen daar een beslissing naar en nog steeds heb ik toch het gevoel dat ik een excuus moet verzinnen omdat we ooit die gedachten hebben gehad.  Jammer dat het zo’n taboe blijft.

Anoniem:

De pil is nooit mijn ding geweest. Elke maand had ik wel een paar pilletjes in het stripje over. De bijwerkingen zoals stemmingswisselingen en depressief gevoel van het spiraal waren niet uit te houden. Mijn man en ik waren wel “voorzichtig”, met 2 kinderen, een eigen zaak en een druk sociaal leven hadden we wel genoeg vond hij.

Ik was 23 bij de geboorte van de 2e dochter en kon me moeilijk neerleggen bij de gedachte dat mijn levenspad gelegd was en ik het enkel nog moest uitwandelen. Maar hem een 3e kind opdringen? Dat kwam niet in me op. Vrij snel na de “gevaarlijke dagen” had ik door dat we niet voorzichtig genoeg waren geweest. Het moest er wel van komen, ik ben heel vruchtbaar. Ik had zo’n ongelofelijk gemengde gevoelens… We hadden net een serieuze relatiecrisis doorgemaakt en deze baby zou het bewijs van onze liefde zijn! Dagenlang heb ik in mijn gedachten de aankondiging aan hem voorbereid, althans dat dacht ik toch…

Mijn wereld stortte in toen ik zijn reactie zag en hoorde. We kregen een enorme ruzie, hij verweet me dat ik het expres gedaan had, dat ik hem verleid had om zo zwanger te worden. Ik drong hem een kind op dat hij niet wilde. De dagen erna hebben we er niet meer over gepraat. Het waren ondraaglijke dagen voor me, ergens hoopte ik dat hij van gedacht zou veranderen maar helaas, elke keer ik er terug over begon, begon ook de ruzie opnieuw. Hij drong me een afspraak bij de abortuskliniek op, Die ik dan ook gemaakt heb.

Toen ik belde vertelde de enorm lieve vrouw dat ze de komende 2 weken volledig volzet waren. Enerzijds vond ik het verschrikkelijk om nog zo lang te wachten voor ik er terecht kon, anderzijds luchtte het op, ik was niet de enige die die stap zette! Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn toen ik binnenstapte in de “kliniek”, vol schaamte stapte ik binnen. Ik werd er vriendelijk onthaald. Aan het eerste gesprek had ik geen boodschap, een dame die jonger was dan ik leerde me hoe ik anticonceptie moest gebruiken in de toekomst… de week erna moest ik terug komen voor de “ingreep”. Mijn man wilde niet mee, hij wilde onze zaak niet sluiten.

Moederziel alleen en vol verdriet reed ik alleen naar Hasselt. Voordat ik bij de arts mocht komen had ik eerst nog een gesprek met de vroedvrouw/verpleegkundige, een fantastische vrouw! Ze stelde me op mijn gemak en voor het eerst kon ik echt zeggen wat en hoe ik me voelde. Het was duidelijk dat ik niet 100% achter de ingreep stond dus werd er ook geen curretage gedaan. Nog lang heb ik met de vrouw gepraat voordat ze me naar huis stuurde. Ik was opgelucht.

Onderweg naar huis stuurde ik mijn man dat ik het niet kon, thuis belde ik hem om te zeggen dat ik het niet gedaan had en terug thuis was. Hij schelde me uit en zei dat ik egoïstisch was. Ik moest een nieuwe afspraak maken! De week erna ging hij wel mee, zogezegd om me te steunen maar eigenlijk om ervoor te zorgen dat ik niet weer ging “lopen”. Gelukkig had ik diezelfde vroedvrouw, ze kende mijn kant van mijn verhaal al en wilde nu ook mijn man zijn verhaal horen. Bijna kregen ze ruzie met elkaar, zij vond dat hij teveel aan zichzelf dacht, hij vond dat zij hem niet begreep. Uiteindelijk heb ik de ingreep dan toch laten doen, ik heb enorm gehuild toen ik op de tafel lag! Ik heb gekeken of ik het vruchtje,mijn kindje, kon zien maar ik kreeg de kans niet.

Eens terug op de kamer wilde mijn man me troosten, ik had te fut niet om te praten met hem. Ik was gebroken. Toen ik terug op mijn positieve was mochten we naar huis. We hebben er daarna nooit nog over gepraat. 2 weken erna zijn we met vrienden en onze kinderen op vakantie vertrokken, kans om verdrietig te zijn had ik niet. Voor mijn man was het goed zo, hoe ik me erbij voelde was niet belangrijk. Het was mijn eigen schuld. Het is bijna 2 jaar geleden. Het zit nog steeds diep. Het is moeilijk om erover te praten, maar aan alle vrouwen die voor deze keuze staan wil ik graag meegeven, er is nooit een goede of beste keuze maar praat erover, denk goed na.

Anoniem 38j 

Ik heb momenteel vier kindjes. (21j, 15j, 14j en 19 maanden) . Twee meisjes en twee jongens die ik met hart en ziel graag zie. Mijn abortusverhaal is voor mij zo pijnlijk.

Toen ik 14 jaar was had ik een vriendje. Ik was jong en nogal wild, ik kon ook snel met mijn oudere broers en zus mee uit. Toen werd ik zwanger en mijn moeder vond mij veel te jong en dwong mij tot abortus. De jongen zat aan de drugs. Ze wou een goed leven voor mij. Ik zal de dag nooit vergeten. 23 december 1994 onderging ik de abortus. Dagen, weken, maanden en zelfs jaren later doet het nog pijn en verdriet. Als mensen mij vragen hoeveel kindjes zeg ik nu vijf.  Het was ook mijn kind waar ik zelf niet voor gekozen had, maar achteraf bekeken wel de beste oplossing was. Nu kan ik mijn moeder we begrijpen.

Ik zie het als een taboe omdat iemand dat abortus doet bezien wordt als slecht. Maar mensen weten niet altijd waarom of in welke omstandigheden. Ik ga niet zeggen dat iemand dat abortus jaarlijks ondergaat , dat ik dat oké vindt. Maar ik geloof dat mensen voor iets niet zelf zomaar kiezen.

Slot

Met deze verhalen sluit ik de taboe reeks af. Binnenkort zullen er meer volgen. Vertel je graag zelf je verhaal, mag je me altijd mailen of contacteren via Facebook.

X Jess

Andere artikelen in de taboe reeks

3 gedachten over “Taboe | Abortus (deel 2)”

  1. Voor wie hulp zoekt. is er mijn boek: Abortus, het taboe nog niet voorbij? Voor onderzoeksters en lotgenoten is het 12 euro (+6 euro verzendingskosten). U kan het bedrag storten op rekeningnummer BE 75 7330 1692 8651 en op mijn naam gertie Driessen
    Het bevat 24 getuigenissen van vrouwen en 12 van mannen en in het tweede deel organisaties en therapeuten die ieder op hun manier in de beslissingsfase of de verwerkingsfase steun kunnen bieden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.