Taboe borstvoeding

Op vrijdag deel ik met jullie enkele verhalen van vrouwen die graag willen vertellen over een taboe. Waarom deel ik deze verhalen? Zodat we elkaar kunnen helpen. Zodat we niet het gevoel hebben dat we er alleen voor staan. Deze week hebben we het over taboe bij borstvoeding.

Taboe borstvoeding

Denk dan aan alle mogelijke scenario’s. Geen borstvoeding maar flesvoeding geven, kort borstvoeding geven en nadien flesvoeding, lang borstvoeding geven en nooit flesvoeding, ….. Wat je ook doet, iedereen heeft een mening. Als (nieuwe) moeder heb je al zoveel onzekerheden. Hoe je je kind voedt mag echt niet uitmaken. Alle kinderen worden groot, of dit nu met flesvoeding is of borstvoeding. Dit onderwerp zorgt altijd voor heel wat discussie. Zullen we wat liever zijn voor elkaar en elkaar steunen?

Laat dit nu eens een thema zijn waarover ik zelf kan meepraten. Ondertussen krijgt Ellie 17 maanden borstvoeding. De eerste drie maanden kreeg ik vooral reacties zoals ‘knap dat je dit wil doen’. Na drie maanden kreeg ik hier en daar al verwonderde, maar wel steeds positieve reacties, “geef je nog altijd borstvoeding?”. Na zes maanden begon het toch al een beetje raar te worden en kreeg ik al meer vragen. En vanaf één jaar merk ik dat ik er liever over zwijg. Ik zal niet gauw aan mensen vertellen dat Ellie nog steeds borstvoeding krijgt. Ik heb genoeg nare opmerkingen gehad voor ze één jaar werd, dus ik wil niet echt weten wat mensen er nu van denken. Laat mij maar gewoon mijn ding doen.

Geen borstvoeding geven

Helaas heb ik niemand gevonden die wilde vertellen over het bewust kiezen voor flesvoeding. De dames die wel hun verhaal wilden vertellen, zijn op het laatste moment van gedacht veranderd. Misschien duidt het gebrek aan reactie voor dit onderdeel nog het meeste aan dat er een groot taboe op rust.

Het volgende verhaal is van Joy. Zij koos er niet zelf voor maar werd gedwongen door haar man om hun dochter flesvoeding te geven.

Joy:

” Van het begin dat ik zwanger was van mijn dochter wist ik dat ik borstvoeding wilde geven . Niet in gedachten gehouden dat mijn ex man en zijn famillie hier totaal niet mee akkoord gingen. Ik was pro borstvoeding omdat ik weet hoe belangrijk de eerste moedermelk is. Vanaf de derde maand van mijn zwangerschap tot aan mijn bevalling waren het hevige discusies tot ruzie met de papa van mijn kind en zijn familie. De dag dat mijn dochter geboren werd stonden mijn ex man, zijn mama en zijn zus erbij. Daar was ze dan, mijn dochter, mijn alles.

Ze kreeg honger en ik vroeg aan de verpleegster of ze mocht eten. De verpleegster vroeg of ik ze aan de borst wilde leggen of een flesje wou geven. Voor ik goed en wel mijn mond kon open doen was het antwoord al gegeven: ‘ EEN FLESJE AUB’. Ik was verbijsterd. Ik ben in tranen uitgebarsten. Waarom? Dat was het enige dat ik kon denken. Wat is er nu verkeerd om borstvoeding te geven. Mijn ex man en zijn familie konden het niet aanzien dat ik mijn eigen vlees en bloed aan mijn borst zou leggen en zij vonden het degoutant. Dagenlang heb ik gehuild.

Later kwam mijn vader op bezoek. Het ging ook helemaal niet goed met mijn dochter ( ze had teveel bloed van mij in haar bloedbaan en was onderkoeld aan het geraken ) Hij zag dat ik haar de fles gaf. Hij zei tegen mij (omdat hij de tranen over mij wangen zag lopen) ‘ Meid je hebt het geprobeerd, als het niet lukt lukt het niet’. Ik keek mijn vader verbijsterd aan. Ik had niet eens de kans om het te proberen.

Mijn vader heeft toen enkele seconden niets gezegd en begon dan zijn preek . ‘Je weet hoe belangrijk moedermelk is. Flesvoeding heeft ook vanalles maar niet genoeg. Waarom? Je weet hoe gezond het is. Je hebt een mond gekregen van mij, doe die dan open !’

Nu wordt mijn dochter twee en denk ik er vaak aan terug. Haar immuunsysteem is niet sterk genoeg en dan ga je wel eens denken ‘wat als’.  Dus ja, dan heb je spijt dat je je mond niet hebt opgedaan. Ik ben een mama die er enorm veel spijt van heeft. Ook nu nog, twee jaar later. Ik probeer nieuwe mama’s te steunen. Te steunen zodat ze zelf die keuze kunnen maken. ”

Kort borstvoeding geven, later flesvoeding

Shana:

“Van zodra ik wist dat ik zwanger was, en eigenlijk vroeger ook al, wist ik dat ik mijn kersverse baby’tje borstvoeding zou gaan geven. Natuurlijk ging ik mijn baby mijn speciaal voor hem op maat gemaakte, awesome mamamelk geven! Voor mij was (/is) er namelijk ook maar 1 voeding voor pasgeborenen: moedermelk. Los van de nutritionele waarde, is er ook nog het gigantisch grote emotionele aspect. De hechting tussen moeder en kind. Wat keek ik daar naar uit…

De schok was dan ook erg groot toen er na een aantal dagen nog steeds amper melk uit mijn borsten kwam en ik bijgevolg achter bleef met een baby die helemaal overstuur was, al veel te veel was afgevallen (>10%), en niets anders deed dan huilen van de honger. Echt. Aan hem lag het niet: hij hapte perfect aan, had meer dan voldoende zuigkracht (auwch!) en een niet te stillen honger. Vroedvrouw na vroedvrouw kwam aanlopen, borstkolven werden af en aan gebracht, de baby werd eerst in elke mogelijke positie aangelegd, soms half uitgekleed, voortdurend onder zijn kinnetje gestimuleerd en (om even te overdrijven) ieder uur op de weegschaal gelegd. Mijn borsten werden bepoteld, betast, gemasseerd, bestudeerd. Schema’s werden ingevuld met getalletjes die zo belachelijk klein waren, dat het eigenlijk een verspilling was van de inkt. Om een heel lang verhaal kort te houden: het werd kunstvoeding.

Eerlijk is eerlijk: op zich waren de kleine man en ikzelf er vrij snel aan gewend geraakt. Hij was lekker voldaan, kwam beetje bij beetje weer wat aan, kon eindelijk wat slapen en dus kregen wij ook de kans om eens te genieten van het kersverse ouderschap. Mijn kind leed geen honger meer. Dat laatste typ ik echt met de tranen in de ogen, want tenzij je het hebt meegemaakt, kun je je niet inbeelden wat een mentale foltering die gedachte is.

Helaas denkt niet iedereen zo. Een kind voeden is voor sommigen niet voldoende; het moet bòrstvoeding krijgen. En als dat niet zo is, dan kan dat maar 1 ding betekenen, namelijk dat je als moeder niet goed genoeg je best hebt gedaan en bijgevolg word je baby geklasseerd als zijnde: een flessenbaby. Soms werden we -ja, mijn man ook- er gewoon over aangesproken: “Waarom krijgt hij geen borstvoeding?”, soms was het een intonatie: ze geeft/hij krijgt kunstvoeding en soms waren het gewoon blikken die werden uitgewisseld. Verschrikkelijk!

Ik voelde zo hard de drang om me te gaan verantwoorden, om de schaamte die ik dan voelde wat te minderen. Want ja, ik ervaarde het als schaamte. Ik probeer me als mama zoveel mogelijk te blijven ontwikkelen, kennis op te doen, en daar komt wel wat leeswerk bij kijken. Maar ook daar was er een soort discriminatie. Er werd vaak enkel geschreven over borstgevoede baby’s. En hoewel ik dat aan de ene kant fantastisch vind, ervaar ik het aan de andere kant ook als een onrecht. Want behalve het feit dat ik een mama ben die haar baby borstvoeding had wìllen geven, ben ik gewoon ook een mama die alleen maar het beste wil voor haar kind, ben ik ook een mama die haar kind zoveel mogelijk liefde en een veilige omgeving wil bieden. Ik ben gewoon ook een moeder, net zoals jou.

Soms liet ik dan een reactie achter bij zo’n artikel, maar ik heb me er inmiddels al lang bij neergelegd dat het eigenlijk een vergeefse strijd is. Want voor de ene helft ben ik toch maar een luie moeder die niet hard genoeg haar best heeft gedaan en voor de andere helft ben ik iemand die goedkeuring zoekt van de zogenaamde borstvoedingsmaffia. Beide zijn verkeerd en maar weinig mensen begrijpen deze strijd. Mijn kind is inmiddels een super flinke, gezonde bink van net één jaar (yay!). Maar zelfs nu nog merk ik dat het niet kunnen geven van borstvoeding een diep litteken heeft achtergelaten. Zelfs nu nog voel ik me bekeken wanneer ik een flesje kunstvoeding boven haal in het openbaar, of ben ik echt wel jaloers als ik foto’s zie van mama’s die een hele diepvries vol moedermelk hebben en niet weten wat ze er mee moeten.

Mijn kind heeft een flinke appetijt en zet het meteen op een schreeuwen als hij niet snel genoeg eten krijgt, altijd al gehad, en 2 weken geleden heb ik daar nog tranen om gelaten omdat dat naar mijn gevoel te maken heeft met het feit dat hij als pasgeborene zoveel honger geleden heeft. Mijn hart breekt nog steeds als ik daar aan denk. Als ik een mama haar baby borstvoeding zie geven, kijk ik. Zij denkt dan waarschijnlijk dat ik weer zo iemand ben die openbaar voeden niet kunnen vind, terwijl ik gewoon bewondering heb en een vleugje jaloezie, of toch op zijn minst een gemis voel opkomen. Gelukkig heb ik intussen meer dan genoeg mensen leren kennen, waaronder ook mama’s die hun kinderen ‘lang’ borstvoeding geven, die begrip hebben voor ons en voor andere moeders in het algemeen.

Het is allemaal niet zo zwart-wit als wat anderen je graag willen laten geloven. Er hoeven helemaal geen 2 kampen te zijn. Een kind moet voeding krijgen, heeft voeding nodig om te kunnen groeien, om te kunnen overleven. Welke voeding dat is, hoeft absoluut niets te zeggen over jou als moeder of zelfs als mens. Ik zou van beide kanten graag wat meer verdraagzaamheid en begrip willen, voor zij die het anders doen. Ieder heeft zijn (nu ja, haar) redenen om te doen wat ze doet. De wereld is al donker genoeg met momenten, laten wij als moeders het goede voorbeeld stellen en onze verantwoordelijkheid als ouder met voorbeeldfunctie opnemen en tonen dat respect en verdraagzaamheid naar anderen toe de wereld alleen maar mooier maakt. Want uiteindelijk zijn we helemaal niet zo anders en hebben we 1 ding allemaal gemeen: namelijk de onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.”

Langvoeden, geen flesvoeding

Sofie van MamaABC:

“Langvoeden is helemaal nog niet ingeburgerd. Of niet meer ingeburgerd. Want als je even wat langer nadenkt, dan is het niet meer dan logisch dat dit vroeger wel het geval was. Al dan niet door de mama zelf, of een voedster. Langvoeden is moeilijk in deze tijd. Dat merk ik aan de vreemde blikken als mijn 3 jarige zoon heel mooi articuleert “Mama, ik wil aan je borst drinken.”.

En als ik terloops in een gesprek vertel dat zowel mijn baby van 1 jaar als mijn kleuter van 3 jaar nog bij mij drinken. “Jamaar, toch niet zoveel dan hé?” of “Oei, ben je niet bang dat hij nog zal drinken op zijn 16?”. Maar wat vooral opvalt is de onwetendheid. Ik ben heus niet de enige die langer dan de verwachtingen van de maatschappij borstvoeding geeft. Het is iets geworden dat je verzwijgt, enkel thuis doet, zonder visite. Ja, ook ik heb sinds een half jaar regels voor mijn 3 jarige. Als het langvoeden in het nieuws komt of op televisie dan is het vaak zo verteld dat het lijkt alsof dat allemaal freaks zijn. Dat is jammer en dat moet veranderen.”

– Sofie blogt op Mama ABC, lees hier hoe de borstvoeding bij haar verloopt.

Bianca:

Langvoeden, … Die term is voor iedereen anders, en kan ook op elk moment bijgesteld worden. Zo was voor mij vroeger langvoeden 6 maanden.

Ik ben trotse mama van 3 kindjes. Ze hebben alle 3 borstvoeding gehad. Echter niet allemaal even lang. Bij de eerste heb ik het een 4 maanden volgehouden. Toen vond ik dat al een hele prestatie. Ik denk dat het verschil ook zat met de hulp en de aanmoedigingen van de omgeving. Die waren niet echt pro-borstvoeding. Ik wist niet beter en vond het dan ook niet meer dan normaal. Aan langer dan 6 maanden had ik ook niet gedacht.

Door persoonlijke omstandigheden wou ik het bij nummer twee beter doen. Ik heb hem helaas heel snel halftijds moeten afgeven door het uiteengaan met mijn partner. Maar mijn doel was helemaal anders dan bij nummer één. Ik denk dat hij 5,5 maanden was toen het voor mij psychologisch niet meer ging. Ook dit vond ik een hele prestatie. Ik had ook nog maar weinig gehoord over langer voeden.

Met mijn huidige partner was een derde kind niet vanzelfsprekend. Ik wilde wel, maar mijn partner twijfelde. Dus toen hij dan toch voor de volle 100% voor een kindje van ons wou gaan, wilde ik 100% gaan voor langvoeden. Eerst dacht ik zelf aan een 6 maanden tot één jaar, maar toen de 6 maanden passeerden kon ik niet stoppen. Ik genoot met volle teugen. Zelfs na een jaar dacht ik nog niet aan stoppen. Ik kreeg van mijn partner ook veel steun en begrip. Helemaal anders dan in mijn vorige relatie. Ik denk daarom ook dat het gemakkelijker ging. Ik had er ook niet verder over nadacht dat dit “lang” was.

Ik heb in mijn vriendengroep mama’s die langvoeden en die mij stimuleren om door te gaan. Ik krijg weinig commentaar op mijn langvoeden, wat nu toch al drie jaar bezig is. De enige die echt commentaar geeft is mijn moeder. Ze vindt het wel lang genoeg duren nu. Ik denk vanaf je partner er weinig begrip voor kan opbrengen of je niet kan steunen je al sneller stopt ongeacht hoe uw omgeving er tegen kijkt. Ik weet dat ik een geluk heb dat mijn huidige levenspartner mijn keuze respecteert, begrijpt en voor mij opkomt moesten er lastige opmerkingen komen. Ik weet hoe het ook anders kan.

Uit al deze verhalen is één ding duidelijk. We zien onze kindjes doodgraag en op welke manier ze eten krijgen maakt echt niet uit. <3

X Jess

Andere artikelen in de taboe reeks

• Ik koos bewust voor flesvoeding
• Mijn baby kreeg donormelk
• Abortus deel 1
• Abortus deel 2
• Borstvoeding (langvoeden, tandemvoeden)
• Een miskraam
• Hg (zwangerschapsmisselijkheid)
• Ik gaf een andere baby borstvoeding