We starten de nieuwe taboe reeks met het verhaal van Ina. Ik leerde Ina kennen in een mama Facebookgroep. Ze was op zoek naar donormelk voor haar jongste dochter. Ik zat met overproductie en onze dochters zijn ongeveer even oud. Ik was één van de mama’s die haar wilde helpen, zonder er bij na te denken dat dit misschien raar zou zijn. Later merkte ik wat voor een taboe daarrond hangt. Zij vertelt het verhaal vanuit haar standpunt. Je kan meer lezen over Ina op haar blog.

donormelk

Zwanger

Ik hou niet van clichés maar helaas bevatten die vaak wel een kern van waarheid. Met enige tegenzin gooi ik er dus eentje tegenaan. ‘Geen enkele zwangerschap is dezelfde.’

Toen ik net zwanger was van mijn tweede kind heb ik vast even met mijn ogen gerold bij het lezen van dit cliché, clichés hebben nu eenmaal wel vaker dat effect op mij. Maar gaandeweg moet ik grif toegeven dat mijn tweede zwangerschap helemaal anders was dan mijn eerste. De details daarover hou ik voor een andere keer, ik zou willen doorspoelen naar de essentie van deze blog en dat is de borstvoeding, de borstvoeding van mijn tweede kind.

Om een goed beeld te scheppen van mij als ‘borstvoedende’ moeder neem ik jullie mee terug naar het voorjaar 2012, zwanger van mijn eerste dochter. Zoals gezegd helemaal anders zwanger dan de tweede keer. De eerste keer is, nu ja, zoals dat gaat met eerste keren. Spannend, onzeker, twijfelende, voorzichtig, aftastend, zoekend,… en zo kan ik nog wel even door gaan maar we hebben allemaal al wel eens een eerste keer door gemaakt, geheid als je al kinderen gebaard hebt [wink].

De eerste keer was ik ook nog erg beïnvloedbaar, omdat het zo hoort. Je luistert en neemt adviezen aan van mensen die ‘het’ al eerder deden. Je gaat er van uit dat die het wel weten, ik had toen nog veel geloof in ervaringsdeskundigen, en iets minder in mezelf. Had, ik spreek bewust in de verleden tijd, want dat verandert na de eerste keer.

Ga je borstvoeding geven?

Het was in het voorjaar 2012 toen mijn moeder, een autoriteit op het vlak van moederen want zij deed het 4 keer en dat maakt haar een zeer betrouwbare ervaringsdeskundige, voorzichtig vroeg of ik ‘borstvoeding’ ging geven. Ze vroeg dat ‘voorzichtig’ zoals borstvoedende ervaringsdeskundigen dat vragen aan nieuwe mama’s, met heel veel hoop in hun stem maar ook angst, angst om je te veroordelen, iets op te dringen, zich te ‘bemoeien’. Moeders met zwangere dochters zijn per definitie voorzichtig in de communicatie, ik denk dat ze angst hebben voor represailles. Dat ze bijvoorbeeld dat snoezige vers geperst baby’tje niet even op de arm mogen nemen, ofzo iets, ik speculeer maar. Zo ook mijn moeder, ze keek me met vragende maar hoopvolle ogen aan.

Ik zuchtte, dacht even na, maar niet te lang en antwoordde ‘ik denk het niet, dat is niets voor mij, zo met mijn borsten bloot zitten in het openbaar’. Mijn moeder zweeg, ze zei niets maar haar vochtig wordende ogen konden haar teleurstelling niet verbergen. ‘Ik respecteer je keuze daar in’, zei ze, ‘maar… zou je het toch niet proberen. Een dag of misschien 2 of zelfs enkele uurtjes, elke druppel is een gewonnen druppel. Je moet niets, maar als je het niet probeert dan weet je het niet.’

Dus op 10 augustus 2012 ‘probeerde’ ik de borstvoeding voor de eerste keer bij mijn eerstgeboren dochter. Zonder verwachtingen, zonder vooruitzichten, zonder druk van buitenaf. De deal was ‘we proberen het, en elke druppel is een gewonnen druppel.’

Een peuter aan de borst

Ik spoel even door naar voorjaar 2015, zwanger van mijn tweede kind en borstvoedende mama van een peuter. Dat was geen bewuste keuze, zo zijn de dingen nu eenmaal gelopen. Ergens tijdens die eerste keer had ik besloten om mijn’ buikgevoel’ te volgen. Daarnaast moet ik toegeven dat ik goed ben in ‘parkeren’, Niet zo zeer met de wagen (mijn man lacht zich een breuk) maar vooral het parkeren van ongevraagde adviezen. Een prima gave, zeker in je eerste reis door het moederschap.

In de zomer van 2015 ging ik bevallen van mijn tweede dochter maar de oudste had nog geen zin om te stoppen met drinken. Wel hadden wij ergens onderweg afgesproken dat het drinken bij mama iets tussen ons was, tijdens onze momentjes samen, in onze veilige haven van thuis, op haar vraag maar met mijn duidelijke grenzen.

Even twijfelde ik om haar te laten stoppen met drinken, ik had horen zeggen dat het ‘moest’, dat je eerste kind plaats maakt voor het tweede kind, een pasgeborene die de eerste maanden enkel zou leven van mijn melk. Dat was de tijd dat ik dacht dat melk nog op kon geraken. En dat risico wil je natuurlijk niet lopen.

Mijn dorp

Gelukkig had ik ondertussen al een heel fijn netwerk uitgebouwd met mensen die, net zoals ik, ergens besloten hadden hun buikgevoel te volgen. Die niet benauwd waren om het advies van ‘meneer doktoor’ toch even kritisch tegen het licht te houden en die zich ook af en toe vragen stelden bij sommige adviezen van het consultatiebureau. Een heleboel vrouwen, een hele hoop literatuur, heel wat ervaringsdeskundigheid gebundeld.

Ik leerde dat sommige dingen in mijn buikgevoel zelfs een naam hadden en wetenschappelijke onderbouwd waren. Ik kwam in contact met termen zoals:

‘Co-sleepen’ (een mooi woord voor niet uit uw nest willen komen ’s nachts omdat je al permanent oververmoeid bent)

‘Ergonomisch dragen’ (omdat ik echt een hekel had aan die draak van een maxi cosi en zijn lompe gewicht, omdat ik heel dicht bij mijn baby wou zijn maar altijd graag mijn handen vrij heb,…)

‘Rapley voeden’ (omdat het zo prettig is om samen te tafelen en stukjes in de vuist van je baby te geven, en omdat ik zo graag op ‘stap’ ben en de babycook niet in mijn sjakos past) Je begrijpt mijn punt wel.

Tandemvoeden

Maar zo leerde ik ook veel bij over borstvoeding en langvoeden. Ik leerde dat er een oplossing was voor mijn dilemma en dat ik gelukkig niet in de plaats van mijn eerstgeborene moest beslissen wanneer zij zich voldoende veilig en rijp voelde om te stoppen met drinken, wanneer zij klaar was om die sprong naar zelfstandigheid te maken. Gelukkig, want ik was ook helemaal niet klaar om die denkbeeldige navelstreng met haar al door te knippen.

De oplossing was tandemen, iets heel natuurlijk, iets heel normaal maar helaas door maatschappij en beschaving onterecht in de taboesfeer geduwd en dus ongekend. Tandemen is, in tegenstelling tot samen op één fiets kruipen, heel gemakkelijk en simpel, het is je beide kinderen voeden. De afhankelijke baby op vraag en de peuter op afgesproken, afgebakende en begrensde momenten (dat was de afspraak tussen mij en haar). Ik kan je grif toegeven dat ik dolblij was toen zij haar hoofdje binnen stak in mijn kamer op de kraamafdeling. Uiteraard gewoon omdat ik ze gemist had maar ook omdat ze mijn Pamela Anderson stuwingsborsten kon verzachten. Verder ga ik je niet met blote borsten, euhm, borstvoedingstermen om de oren slaan, voor gedetailleerde en onderbouwde informatie heb je lactatiedeskundigen en La Leche league.

Er kwam geen druppel meer uit

In mei 2016 kwam mijn borstvoedingsavontuur met mijn jongste kind in het gedrang. Ik noem het avontuur omdat het spannend klinkt maar eigenlijk ben ik gewoon easy going en een beetje een luierikje op dat vlak. Grote luiertassen sleuren, buggy’s in elkaar zetten, op voorhand maaltijden plannen,… Zucht, dat kon mijn permanente vermoeidheid er niet bij hebben. Dat is maar net zo gemakkelijk aan borstvoeding, je borsten hangen er aan (nu iets meer hangen dan vroeger) en zijn altijd op temperatuur.

Maar in mei 2016, de oudste was toen natuurlijk gespeend (sorry, ik kies de termen niet) of anders gezegd ze was wat meer losgekomen van mama (en mijn borsten), had ik een probleem. Na een medische ingreep was mijn productie plat gevallen. De precieze oorzaak heb ik geweten maar het ontgaat me nu (narcose, herstel, hormonen,… het had daar mee te maken). Kort gezegd, er kwam geen druppel meer uit. Kolven, veel aanleggen (daar ben ik weer met de termen) niets kon baten. Mijn lijf kon het herstel en de melkproductie even niet combineren en gaf er de brui aan.

Donormelk

Voor mij was het toen heel simpel, ik vroeg in mijn netwerk van borstvoedende mama’s wie er wat melk kon missen tot mijn lichaam het weer kon over nemen. Onmiddellijk had ik enkele mama’s die hun dieprviesreserve konden aanspreken. Ik had zelfs de keuze tussen gewoon, vegetarisch, veganistisch, koemelkvrij , eierenvrij… Het menu van de ‘comme chez soi’ is er niets tegen. Ik koos voor gewoon donormelk, gevarieerd met occasionele chocolade of chipjes, dat was mijn dochter ook zo gewoon.

Eerlijk? Ik heb pas ontdekt dat donormelk geven  een taboe was toen ik het random en casual eens vertelde tegen iemand buiten het netwerk van gelijkgestemden. De precieze woorden kan ik me niet herinneren maar vooral de gelaatsuitdrukking, zo wat hetzelfde hoofd dat ik trek wanneer mensen praten over granola of havermoutpap (een ‘hoe-krijgde-da-binnen?!? hoofd).

‘Dus melk van een andere vrouw?’
‘Euh… Ja.’
‘Uit een andere vrouw haar borsten.’
‘Euh… Euh mm… Ja?’
‘En waarom geen poeder.’
‘Welke poeder?’
‘Wel ja, voor in een flesje te doen.’ ….

Ik was even compleet van mijn melk [wink] . Dat ik daar nog niet aan gedacht had, om gewoon poedermelk te geven. Ik deelde mijn ervaring met mijn netwerk waar ik gelukkig snel gerustgesteld werd. Dat het zeker normaal was om eerst te denken aan ‘mensenmelk’ (geproduceerd door mensen voor mensen).

Het buikgevoel

En zo kabbelt het moederschap op basis van buikgevoel verder voort. Meestal is dat gevoel heel gewoon en heel normaal en hoef ik er enkel soms op gewezen te worden dat er blijkbaar taboes zijn. Taboes die ik netjes parkeer, daar naast de ongevraagde adviezen. Ondertussen zijn beide kinderen van de borst en zijn ze weer helemaal van mezelf. Ik zou willen zeggen dat ze er trots bij staan, maar het is eerder wat hangend. Ze hangen daar wat trots te zijn voor bewezen diensten.

Ik wil hierbij de gelegenheid nog eens aangrijpen om de steunende ‘melk’ mama’s te bedanken. Mijn dorp dat even de zorg van mijn baby op zich nam toen ik het niet kon. Ik begon met een cliché en eindig met eentje, om het af te leren:

‘it takes a village, lieve mensen, it takes a village to raise the children’.

Ina

Ik wil er ook even bij vermelden dat melk delen met vertrouwen gebeurd. Er bestaan officiële instanties die voor donormelk zorgen. Voor meer info over doneren of donormelk ontvangen verwijs ik je graag door naar Het Moedermelknetwerk.

Andere artikelen in de taboe reeks

5 gedachten over “Taboe | Mijn baby kreeg donormelk”

  1. Ina does it again.
    Mij hoefde je al lang niet meer te overtuigen van het nut van donormelk,
    Maar wat werd het weer een prachtige tekst om te lezen. Kippenvel ?

  2. Wij gaven beide kindjes donormelk. Ik geef nog steeds live borstvoeding maar kolven is nooit echt super gegaan. Na 8 maanden zelfs geen druppel, bij alletwee niet. Tot ze een jaar waren kregen ze donormelk als ik er niet was. Nu zijn ze 3j en 18m en hebben ze elk op hun eigen ritme behoefte aan “titi”. Mijn omgeving heeft het nooit echt begrepen, vooral omdat ik dus zelf nog melk kon geven. Maar dat is dan maar zo. Alleen het beste voor mijn kindjes. ?
    Dorien onlangs geplaatst…De Mommy Wars Tag | Mama met Sokjes van GeitenwolMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.