Op vrijdag deel ik met jullie enkele verhalen van vrouwen die graag willen vertellen over een taboe. Waarom deel ik deze verhalen? Zodat we elkaar kunnen helpen. Zodat we niet het gevoel hebben dat we er alleen voor staan.
We beginnen deze reeks met verhalen over zwangerschappen die niet zomaar vlot verlopen.
Als je denkt aan een zwangerschap, denk je aan misselijk zijn tijdens de eerste weken of maanden. Aan een dikke buik en hier en daar ongemakkelijk. De ene heeft al meer ongemakken dan de andere, maar er kan zoveel meer gebeuren tijdens die 9 maanden. Wat als je 9 maanden ziek bent? Deze vrouwen hebben hun eigen zwangerschapsverhaal en willen deze graag met jullie delen. Die 9 maanden zijn niet altijd rozengeur en maneschijn.
Hyperemesis gravidarum
Deze drie dames hadden tijdens hun zwangerschap last van HG (Hyperemesis gravidarum). Dit is een aandoening tijdens de zwangerschap waarbij je vaak moet braken. Vaak gaat dit gepaard met gewichtsverlies, ondervoeding en uitdroging. Met uiteraard mogelijke gevaren voor moeder en de ongeboren baby tot gevolg. Dit is nog een redelijk onbekende ziekte en daarom stoten zij op heel wat onbegrip.
Maryse: ‘Ik ben Maryse en ik ben moeder van een geweldig dametje Noa Maria. Een prachtig wondertje die op haar eigenwijze moeder lijkt en op haar zelfverzekerde en dappere papa Yuri. In augustus verwachten we ons tweede kindje en kameraadje voor Noa. Tijdens de eerste zwangerschap maakte ik als eerste kennis met de misselijkheid… Ja, nu hoor ik u denken: dat hoort erbij… Maar deze misselijkheid ging iets verder dan de bekende misselijkheid, het was er continu! Een alles overheersende misselijkheid die me in zijn greep hield, en daarbij het overgeven, nee niet in de ochtend een beetje gal. Overgeven, continu overgeven. Elk slokje en elk hapje hoe klein die ook was.. en zodra alles eruit was bleef het overgeven doorgaan tot er alleen maar gal en schuim uitkwam en op het laatst alleen nog maar lucht. Bij die eerste zwangerschap kende ik de term HG oftewel hyperemesis gravidarum nog niet. Ergens halverwege mijn tweede ziekenhuis opname werd het een keer door de artsen benoemd. Door eerst niet over de kennis te beschikken van wat ik had en door de reacties van zelfs het medisch personeel dat aan mijn bed stond dacht ik werkelijk dat ik gek werd. Dat alles aan mij lag. Nu bij mijn tweede zwangerschap kwam het helaas weer net zo hard terug. Gelukkig beschik ik nu over de kennis aan welke ziekte ik lijd en is er een prachtige groep ontstaan met andere dames die hetzelfde hebben en elkaar er letterlijk doorheen sleuren. *zehg.nl Echter ben ik verbijsterd over de kennis van medisch personeel en over het vele onbegrip waar ik tegen aanloop. Medisch personeel dat vermeldt dat het tussen je oren zit en je toch echt is gewoon moet gaan eten en ophouden met overgeven. Vrienden en familie die aangeven dat ik gewoon een keertje door moet pakken of glas hard vermelden dat het bij de zwangerschap hoort en je je nietzo aan moet stellen. Eén van de redenen om HG bekender te maken, want aanstellen is het niet! Er zijn zelfs dames die abortus plegen van hun gewenste kindje omdat ze het niet meer aankunnen. Het gezinsleven moet draaien zonder jou, want mama is ziek, kan niks en ligt soms weken in het ziekenhuis. Na 3x opgenomen geweest te zijn in het ziekenhuis, infusen op elk denkbare plek op mijn onderarmen en 2 neussondes en een verlies van 15 kg in 1 maand verder, word ik nog steeds niet door iedereen serieus genomen. Mijn lichaam is op en geestelijk kan ik niks meer hebben. Soms hang ik huilend boven het toilet, want ik wil zo graag! Wat zou ik willen genieten met mijn fantastische gezin en dit wondertje in mijn buik. Van mijn prachtige meisje wat al heerlijk ondernemend rond stapt of gewoon mijn man willen helpen, omdat ook hij het verschrikkelijk zwaar heeft en het niet lang meer volhoudt. Er heerst een taboe rond vrouwen die niet kunnen genieten van hun zwangerschap. Je moet je op een roze (of lichtblauwe) wolk bevinden. Dat mijn wolk grijs en grauw is wordt amper begrepen. Dat ik vooral ziek ben en daarbij nog zwanger net zo min. Een taboe dat doorbroken moet worden, want niet elke zwangerschap is te vergelijken. Niet elke vrouw kan er om welke reden dan ook van genieten. En dan zijn 9 maanden lang, verschrikkelijk lang!’
Lisette: Ik ben Lisette en mama van twee prachtige en lieve zoons, James & Mason. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik al HG maar hier hoefde gelukkig geen ziekenhuisopname aan te pas te komen. De twee zwangerschap was het helaas erger en nog voordat ik de test deed, wist ik het eigenlijk al. Nog voor ik 6 weken zwanger was lag ik met en heerlijk infuus in het ziekenhuis. 4+ ketonen, wat inhoudt dat je je hele vet reserves aan het opmaken bent. Ik was in minder dan 5 dagen al 7 kilo kwijt. Ook de medicijnen die ik had, Emesafene en Priperan, werkten voor mij helaas niet. Weken lang aan de medicijnen zodat ik een beetje rechtop kon zitten in bed, want eruit komen was kansloos. De verpleging in het ziekenhuis begreep het al niet, laat staan de rest van de mensen om je heen. Mijn moeder heeft helaas ook twee keer HG gehad tijdens de zwangerschap, dus die wist hoe het was en gelukkig heb ik een partner die mij erg steunde en (schoon-)ouders die op ons ander kindje konden passen. Want nee, ook oppassen kun je niet, wat je uiteraard intens verdrietig maakt. Na een tweede opname rond week 9 werd er gesproken over sondevoeding. Ik moest wat binnen krijgen, maar wilde dat echt niet. Ik had er te veel vervelende verhalen over gelezen, dus toch alleen maar een infuus. Tijdens de opnames in het ziekenhuis is er welgeteld één vriendin geweest. Verder uiteraard mijn man en (schoon-)ouders maar verder niemand. Eén andere vriendin was wel geïnteresseerd en kwam thuis op bezoek maar verder waren er geen vriendinnen die langs kwamen om te helpen of om te vragen hoe het ging. Hierdoor voel je je nog meer alleen en onbegrepen. Het is jammer dat hier nog zo’n een taboe op rust want het weerhoudt veel vrouwen ervan om (weer) zwanger te raken. Veel vrouwen zitten op een roze wolk, maar een deel van de vrouwen niet. Maar dit wordt nooit besproken want “je hebt er voor gekozen dus moet je er maar mee leven dat je misselijk bent”. Maar je bent niet misselijk, je bent doodziek, en daarnaast kies je voor een zwangerschap en niet voor deze ziekte. Ik hoop dat er in de toekomst meer hulp en medicijnen komen voor vrouwen die hier last van hebben, want je raakt hier echt van in de put en de gedachten die je soms hebt zorgen ervoor dat je jezelf ook nog schuldig gaat voelen en er niet over praat. Wat ook zeker niet mee werkt.’
Wil je meer info over HG, die vindt je hier.
Natuurlijk ben ik de eerste weken ook erg misselijk geweest, maar gelukkig was dit na 16 weken ook gewoon voorbij. Zijn er nog meer mama’s die last hadden van erge misselijkheid?
X Jess
Andere artikelen in de taboe reeks
Verschrikkelijk….
Hier had ik nog nooit van gehoord en ook niet over gelezen.
Goed artikel.
Ik heb het nooit in die mate gehad, maar het lijkt me de hel. Heel zwaar om daar doorheen te komen lijkt me.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Buiten de gebaande paden
phoeh amai
hier gelukkig geen problemen gehad
Wat een heftige verhalen en zo herkenbaar. Ik heb ook een hg zwangerschap gehad toen ik zwanger was van mijn tweeling. Wat een hel. Na 4 ziekenhuisopnames en 2 keer sondevoeding en 5 keer uitgedroogd te zijn geweest ging het met 16 weken gelukkig iets beter. Mensen snappen inderdaad niet wat je meemaakt. Nog geen drupje water hield ik binnen en elke 30 minuten gaf ik over. De woorden “het zit tussen je oren” of “zet de knop om”heb ik vaak gehoord. Goed dat er hier ook meer over geschreven wordt. Op mijn eigen blog heb ik toevallig mijn eigen HG verhaal staan.
simpel, met een snufje liefde onlangs geplaatst…April…….zo, ik ben weer toe aan nieuwe maand doelen.