De fopspenenzoektocht | Op zoek naar het juiste tutje.

Zie hier de collectie tutjes* die wij hebben. (*Tutjes = vlaams voor fopspenen). Voordat Ellie werd geboren, waren wij ervan overtuigd om haar géén fopspeen te geven. Ik was bang dat de borstvoeding daardoor slecht zou aflopen. En we zouden het meteen later niet moeten afleren.

Dacht zij daar even anders over. De eerste week had ik constant mijn pink in haar mond. Ze wilde (gelukkig) niet op mijn tepel zuigen, want door mijn overproductie kwam er altijd melk uit. Dat was duidelijk niet wat ze wilde. Dus meteen toen we thuis kwamen, steriliseerden we toch maar een tutje.

Natuurlijk is het absoluut niet de bedoeling om het tutje te gebruiken om hongersignalen te negeren of een voeding uit te stellen. Ik gebruikte het enkel na een voeding als ze nog zuigbehoefte had, maar geen honger meer. Nu ze wat ouder is, kan ze zelf bepalen wanneer ze hem wil. Ze gebruikt hem enkel om te slapen of in de auto.

De fopspenen zoektocht

Difrax

Toen we voor het eerst naar de gynaecoloog gingen, kregen we daar de paarse doos mee naar huis. Een doos vol met staaltjes en kleine spulletjes. Daarin vonden we het Difrax tutje. Bovenaan de foto zie je de kleinste maat en onderaan een grotere maat.

Omdat we dit tutje toen toch thuis hadden liggen, gaven we dat als eerste. Ze leek gelukkig, maar ze hield het niet goed in haar mond. Ze verloor het vaak. Toen zaten we niet met onze vinger IN haar mond, maar met onze vinger OP haar tut. Niet echt een verbetering.

Ik kocht een grotere versie omdat ik dacht dat dat misschien het probleem was. Ellie was namelijk een grote baby en had misschien geen behoefte aan een ‘newborn’ tutje. De grotere moest ze al helemaal niet hebben. Dus we gingen op zoek naar een andere.

Natursutten

Dit exemplaar sprak ons vooral aan omdat het gemaakt is van natuurlijk rubber. Ook erg hygiënisch omdat ze uit één stuk zijn gemaakt. Ergens vind ik het ook een heel schattig tutje. Door de grote lus ook gemakkelijk aan een doekje te hangen.

Ellie wist niet goed wat ze hiermee moest doen en kokhalsde als ze dit tutje in haar mond kreeg. Misschien door de vorm? Of smaakt dat natuurrubber toch te fel?

Nochtans een populair tutje bij de baby’s in de vriendenkring.

Nota 2019: Oone wilde dit tutje dan weer wel heel graag

Suavinex

Zeven weken na de geboorte van Ellie, werd Thomas geboren. Toen we op kraambezoek gingen, zag ik Thomas lekker tutten aan een Suavinex tutje. Hij hield het heel goed in. Na het kraambezoek gingen wij naar de winkel en haalden we ook dit exemplaar om te proberen. Wie weet was dit het ideale tutje? Maar deze moest ze al helemaal niet hebben. Ze wist niet hoe ze hier op moest zuigen en werd alleen maar boos. Op naar de volgende.

Soothie  van Avent/Wubbanub

Dit tutje had ik al gezien bij een Amerikaanse familie op Youtube. Als je kijkt naar de vorm, lijkt hij ook heel erg op een pink/tepel. We konden niet echt vinden of ze CE gekeurd waren, en of ze in Europa verkocht worden. Maar na wat rondsurfen op het net vonden we de Belgische webshop Blabloom die ze verkopen. (niet veel later ook gevonden op Bol.com)

Doordat het tutje aan het aapje hangt, zit er wat gewicht aan. Ze wist meteen hoe ze erop moest zuigen en het tutje bleef goed in door het gewicht van het aapje. Hallelujah! Er zullen vast ouders zijn die mijn gevoel delen.

Ze kon door het knuffeltje het tutje ook al heel snel zelf in haar mond steken. Leuke oefening als ze alles naar hun mond beginnen brengen.

We kochten ook de losse versie om aan een speenkoord te hangen voor in de draagdoek. Het aapje ben je natuurlijk snel kwijt.

Kapotte Wubbanub

Twee weken geleden ging de Wubbanub kapot. De groene speen scheurde eraf. We vonden op Youtube een tutorial om de Wubbanub zelf te repareren. Heel simpel eigenlijk. We hadden een losse groene (0-3m) liggen, maar wilden eens proberen of ze de roze versie (3+m) wilde nemen. Deze versie is namelijk harder en minder snel stuk te bijten door baby’s die al tandjes hebben.

Papa naaide de roze versie aan het aapje. De eerste nacht sliep ze heel slecht. Kon ook toeval zijn, want de ochtend daarop vonden we de eerste windpokken. Nacht twee sliep ze weer heel slecht, maar ook dit kon weer komen door de windpokken. Na nacht drie kon Papa het niet langer aan en naaide hij toch de groene aan de aap en mevrouw sliep die nacht weer veel beter. Toeval of niet, we houden het toch bij de groene versie. We moeten gewoon wat beter in het oog houden dat ze het niet kapot bijt.

Het is even een zoektocht geweest, maar we hebben het voor Ellie ideale tutje gevonden. Bij een volgende baby kan het zijn dat we de zoektocht helemaal opnieuw kunnen beginnen. Een zoektocht die ik met evenveel liefde zal starten, maar ik ben toch blij dat we al wat testmonsters hebben liggen.

Nog mama’s die een winkel kunnen beginnen met de verschillende fopspenen die ze probeerden?

Wat is het favoriete tutje van jullie kapoen?

X Jess