Net zoals bij Ellie en Oone vertel ik jullie graag hoe we erachter kwamen dat ik zwanger was. Nadat ik jullie al twee keer mee nam op avontuur, wil ik dat natuurlijk nog eens een derde keer doen. En deze positieve zwangerschapstest heeft een tijdje op zich laten wachten, dus hou je klaar om een lang verhaal te lezen.

zwangerschapstest

Een derde baby?

Voor de mensen die wat dichter bij ons staan, weten dat de wens voor een derde er altijd was. We waren alleen nooit 100 procent zeker. En als we voor een derde zouden gaan, was het zeker het plan om te zorgen dat Ellie en Oone wat groter waren. Maar natuurlijk hoe langer je wacht, hoe meer je begint te twijfelen. Willen we terug minder slaap? Willen we terug in de pampers zitten? … Maar de wens was te groot. Bij elke aankondiging voelde ik mijn maag bij elkaar krimpen omdat ik het ook zo graag wilde, en dan gaan alles vragen of bedenkingen de deur uit.

Al denk ik dat de meesten het ondertussen toch niet meer verwacht hadden, want we hadden wel wat (positief) geschrokken reacties. Eerlijk is eerlijk, ik vond het ook wel fijn om mensen te verrassen.

Ogen dicht en springen

Dus in de zomer van 2021, nadat we verhuisd waren hakten we de knoop door. We zouden er voor gaan. Bij Ellie en Oone was ik twee keer meteen zwanger. Zonder ovulatietesten, zonder moeite, … en wees maar zeker dat ik dat nooit vanzelfsprekend vond. Maar natuurlijk ging ik er een beetje vanuit dat dat nu hetzelfde zou gaan. Twee bijna identieke ervaringen met conceptie en zwangerschappen, dat kon alleen maar hetzelfde gaan.

Er gingen zes maanden voorbij en nog steeds geen positieve zwangerschapstest. Op zich helemaal geen ramp, gemiddeld duurt het een jaar voor je zwanger wordt. Maar voor mij toch het moment op te beginnen met ovulatietesten. Ik wilde zeker zijn dat we de maand optimaal benut hadden ;-). Na jaren twijfelen, wil ik natuurlijk niet dat het ook jaren zou duren.

ovulatietest

De zwangerschapstest mei 2022

Na bijna een jaar proberen waarvan vijf maanden met ovulatietesten, had ik begin mei een positieve zwangerschapstest vast. Vol ongeloof en met dikke tranen. Noem hoe je het wil, maar het voelde meteen niet goed. Ik zag het niet voor mij, ik durfde niets te kopen en vertelde het nieuws maar aan een handvol mensen. Ook aan die paar mensen vertelde ik dat ik het niet geloofde, dat ik het niet voor mij zag. Natuurlijk probeerden ze me allemaal te troosten. We hadden er toch even op moeten wachten, dus misschien moest het nog binnen dringen, dat ging na die eerste echo goed komen.

Rond 10/11 weken gingen we voor het eerst naar de gynaecoloog (het was er zo druk, dat we niet eerder konden komen). Zij vertelde ons dat ze het vruchtje niet optimaal vond. De hartslag was iets lager dan verwacht (wat in 50 procent van de gevallen echt niets wil zeggen). Ze liet ons weten dat het nog alle kanten kon opgaan, maar dat we een week later moesten terug komen. Dus niet zo gerust gesteld gingen we terug naar huis.

Zeven dagen later, wat echt een hele lange week was, gingen we terug om te kijken of er vooruitgang was. Een beetje zoals verwacht vertelde ze ons dat het hartje was gestopt met kloppen. Waarschijnlijk niet veel later dan de vorige afspraak. Aangezien mijn lichaam nog niet ‘door’ had dat het vruchtje was gestopt met groeien stelde ze voor om een curettage te doen of op te wekken met medicijnen. Ik koos voor de tweede optie……

Moest er interesse zijn voor dat volledige verhaal, kom ik hier zeker nog op terug. Ik wil zeker zijn dat mensen die dit verhaal lezen, bewust kiezen om dit te lezen en niet tussen het fijne nieuws van een baby.

De zwangerschapstest november 2022

Na de miskraam had ik het even gehad met testen, nadenken, zorgen maken, … We hebben zelfs gedacht om er even mee te stoppen. We hebben twee gezonde kinderen en na die helse zomervakantie had ik even nood aan mentale rust. Ik ging in september terug werken als juf en had het heel druk met twee jobs (ook Studio Mama ging vlot verder). Hoofdje vol en op automatische piloot verder gaan.

En zo cliché als het maar kan zijn, vijf maanden na de miskraam had ik ‘onverwacht’ een positieve test in mijn handen. Natuurlijk hoopte ik nog altijd, maar ik was gestopt met ovulatietesten en we hadden die maand niet echt ons best gedaan. De eerste test was zó licht dat Tars en twee vriendinnen zelfs niet durfden of konden bevestigen dat er iets te zien was. De namiddag test was al iets duidelijker, maar zelfs dan durfden ze niet met zekerheid zeggen dat het echt een streep was. (Wat ik natuurlijk helemaal snap).

zwangerschapstest

Super bang en onzeker deed ik elke ochtend en avond een test. Om zeker te zijn dat de streepjes donkerder werden. Er staan er een paar op de foto, maar wees maar zeker dat ik er nog veel meer gedaan heb. Waarschijnlijk niet het meest gezonde, maar ik had die bevestiging nodig.

Het nieuws vertellen

Door de angst en onzekerheid duurde het langer dan bij de meisjes om het nieuws te delen en openbaar te maken. Ik heb weken gedacht dat ik ze alle dagen kon verliezen. Elk toilet bezoek dacht ik dat ik bloed zou tegen komen. Ik heb minstens elke dag gehuild omdat ik de baby niet wilde verliezen, niet nog een keer.

Ik was 14 weken zwanger als de eerste familie leden op de hoogte werden gebracht en 18 weken als de laatsten op de hoogte werden gesteld. En niet veel later wilde ik het ook online delen (op aanraden van de vroedvrouw, om het toch iets echter te doen voelen).

echo 16 weken

De eerste aankopen

Deze keer kon ik niet anders dan meteen iets te kopen voor deze zwangerschap/baby. Want mijn borsten groeiden de eerste weken bijna twee maten. Ineens vollen bak alle symptomen. Dus ik ging op zoek naar een borstvoeding bh , want je wil echt geen pijnlijke borsten in een te kleine bh proppen. Ik keek ook ineens bij het ondergoed voor dames. Ik heb graag onderbroeken die heel hoog komen zodat er zeker niets in de weg zit onder jurken.

Hoe gaat het ondertussen?

Nu ben ik iets voorbij de helft. De eerste 16 weken heb ik vooral op de zetel gehangen. Super misselijk, draaierig en moe. Ik heb het geluk dat Tars heel veel taken op zich kon nemen. Die periode voelde ik me best schuldig dat ik er niet kon zijn voor mijn gezin, maar genoeg mensen rond me heen om me gerust te stellen. Het is een fase!

Momenteel zijn de dagen 50/50, de ene dag voel ik me goed en kan ik wat doen en de andere dag lig ik terug gevloerd in de zetel. Ik probeer eraan toe te geven omdat het kan. Ik hoop dat de lente en het zonnetje wat energie brengen. Snoet in de zon, boek in de hand en volop genieten van de andere helft van deze zwangerschap. In de paasvakantie vliegen we ook richting de zon en momenteel kijk ik daar vooral naar uit. Mijn houvast om de dagen wat door te komen.

De angst is zeker nog aanwezig, maar de schopjes voelen zorgt ervoor dat ik toch een beetje gerust gesteld wordt. En we kijken er naar uit om deze zomer een derde kindje te verwelkomen. <3

X Jess

Eén gedachte over “Zwangerschapstest | Het streepje #3”

  1. Och jeetje toch wat jullie hadden meegemaakt…..
    Gefeliciteerd dit kindje is jullie van harte gegunt

    Nog een fijne en mooie zwangerschap

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.